COLUMN – Wat boffen wij deze week. Ein-de-lijk zomer! Ik geniet met volle teugen van iedere zonnestraal. We hebben hier zo lang op gewacht. Ik ben totaal geen ochtendmens, maar wanneer de zon schijnt begin ik de dag veel beter. Op de een of andere manier heb ik dan meer zin om de dag te starten.
Ik heb ook altijd het gevoel alsof de wereld mooier is en de mensen vriendelijker zijn.
Vanochtend kwam ik op Facebook een mooie tekst tegen van Martin. Iedere dag inspireert hij mij met een (nieuw) gedichtje. Eerder vandaag heb ik het al gedeeld op mijn Facebookpagina. Het zijn weinig woorden, maar zo krachtig. Hij schrijft precies wat ik denk en voel.
‘Het mooiste van de zomer,
Vind ik de toverkracht van zon,
Ze maakt van piekeraar weer dromer,
En zorgt dat kan wat eerst niet kon.’
– Martin Gijzemijter
Gisteren ben ik sinds lange tijd weer naar het openluchtzwembad in Rheden gegaan. De laatste keer dat ik daar was, kwam ik er voor een interview met een badmeester. Gister was het niet werk gerelateerd. Ik heb heerlijk gezwommen, in de zon gelegen en naar mensen gekeken. Uiteraard heb ik een hoop gezien, maar er sprong iets met kop en schouder boven uit.
Kennelijk bestaan er waterdichte hoesjes voor bijvoorbeeld je telefoon. Ik zag een groepje tieners met zo’n ding midden in het water. Ik kon mijn ogen niet geloven. Misschien lag er een Pokémon op de bodem van het zwembad, ik weet het niet. Het viel mij op dat zij totaal geen oog hadden voor elkaar en ze leken ook niet bepaald te genieten. Een beeld wat je buiten het zwembad natuurlijk ook continu ziet.
En dat vind ik nou zo jammer. Oké, ik geef toe dat ik ook behoorlijk ben vastgekleefd aan mijn telefoon. Moet eigenlijk ook wel als je voor een nieuwssite schrijft, of is dit zo’n slap excuus die je dan hoort? Hoe dan ook, het is een feit dat ik graag van alles op de hoogte ben en wil zijn.
Maar gisteren lag mijn telefoon in een kluisje, want ik gaf mezelf ‘vrij’. Mijn telefoon was buiten handbereik. Hij heeft daar maar liefst de hele middag gelegen en ik heb hem niet gemist. Echt niet! Ik had zelfs geen afkickverschijnselen.
Het zorgde er voor dat ik leefde in het ‘hier en nu’. Ik heb met familie, vrienden en kennissen gesproken en ik had daarna helemaal geen kramp in mijn vingers en geen rechthoekige ogen. Het was heerlijk.
En omdat je niet continu op Facebook kijkt wat je vrienden nu weer uitspoken hebben en checkt waar die traumahelikopter nu weer heen gaat, heerst er veel meer rust in het ‘bovenkamertje’.
Echt, probeer het deze week eens een dagje en kijk wat het je brengt; het is de toverkracht van de zon.
