COLUMN – Wolrinka Steetzel uit Dieren schrijft Blogs over situaties uit haar leven, zij schreef er een boek over. Vorige week was ‘Deel 2: De feiten‘ te lezen, over De rattenaffaire, hieronder ‘Deel 3: Het is stil in huis‘.
Ongeveer een week na het plaatsen van het gif werd het weer heel, heel, heel stil in huis. Wat betreft het rattengespuis dan. In de keuken zag ik ze niet meer, maar dat kon ook niet omdat ik de boel gebarricadeerd had.
Een dikke balk op de grond voor de koelkast en uit voorzorg ook een balk aan de zijkant. De bovenkant had ik bedekt met alles wat voor handen was, zoals een aantal dienbladen en een plank. Dit alles had ik met meters Duct-tape vastgemaakt, zodat zelfs een olifant er niet doorheen kon. Het was haast wel zeker dat ze door het roostertje naar binnen kwamen. Nu ik ook die ratproof had gemaakt, was het weer stil in huis.
Een week later kwam er een andere rattenmeneer de oprit opgelopen.
“Hallo, ik kom kijkuh hoe het met de rattuh is”, zei hij met een zwaar Amsterdams accent. “Goh, wat aardig van u, volgens mij was hier geen afspraak voor gemaakt”, antwoordde ik. “Nee, dat klopt. Ik dacht: ik ga na mun werktijd ff kijkuh hoe het gaat. De voriguh keer was ik hier ook, toen was er niemand thuis”, zei de meneer.
“Nee, klopt”, was mijn reactie. “Die afdeling planning van jullie begrijpt het geloof ik niet helemaal. Ik heb drie keer moeten bellen voor een afspraak en vervolgens komt er op de afgesproken datum niemand opdagen.”
“Ach jah”, zei de meneer, “Je heb helemaal niks an die gastuh, we regeluh het vaak selluf.”
De zeer vriendelijke meneer wierp vervolgens een blik in de kruipruimte.
“Ik sie d’r geen één leggeh. Dat is gek, normaal sie je dur wel één of twee.”
“Waar zijn ze gebleven dan? Ze zijn namelijk heel goed te ruiken”, vroeg ik.
“Se legge waarschijnluk in de sponninguh, daar ken je niet bij kommuh.”
“Hoe lang blijft die lijkenlucht hangen?”, vroeg ik.
Nu de dode ratten zich verstopt hadden en ze dus niet verwijderd konden worden, wilde ik graag weten hoelang deze ellende zou duren.
“Tusse de een en de vier wekuh. Afhankelijk van de luchtstroom, warmte en luchtvochtigheid.”
Ik ging maar uit van het slechtste scenario, vier weken lijkenlucht in huis. Bah!
Het luik ging weer dicht en ik nam mijn kans waar om meneer te vragen naar zijn werk. “Komt dit soort viezigheid vaker voor, dat er bij mensen ratten in huis zijn?”
“Jah hoor, en nog wel grotere ook. Ik was een keer in een kruipruimtuh en daar liepuh twee van sulke joekels.”
Meneer gaf met zijn handen een afstand van ongeveer dertig centimeter aan, het formaat kat zeg maar. Verschrikt sloeg ik mijn hand voor mijn mond.
“Nee toch, dat meent u niet, worden die beesten zo groot?”
“Jah, het sijn flinke kanjers hoor. In die kruipruimtuh liepuh er twee met me mee. Ik probeerduh er één een mep tuh gevuh met mun saklamp, kon hum niet goed vattuh, dus liep ie wankelend een hol in, toen kon ik er nie meer bij.”
Mijn respect voor deze meneer was nog meer gestegen door dit moedig handelen.
Daarna vertelde hij nog meer verhalen. Zijn werkzaamheden bestonden niet alleen uit het uitroeien van ratten. Meneer werd ook opgeroepen wanneer er iemand was overleden en men hier zeven dagen later pas achter kwam. De details zal ik hier niet beschrijven, wanneer ik er aan terugdenk, word ik met terugwerkende kracht weer misselijk. Vervolgens vroeg ik aan de meneer of hij hier ’s nachts niet wakker van lag.
“Nee hoor, ik ken het heel goed van muh afsettuh.”
Wat een bijzondere meneer en wat aardig dat hij in zijn vrije tijd ons een bezoek kwam brengen, omdat de afdeling die dit in goede banen moest leiden het liet afweten.
Meneer sloot het bezoek af met de woorden: “Als se terug komme, dan mot je me gewoon belluh hoor!”
Hopelijk blijven ze ver weg, maar als het rattengespuis ooit terug mocht komen, dan weet ik wie ik direct ga bellen.
- Blog over alledaagse situaties, Lees HIER de Proloog van het boek.
- Blog over alledaagse situaties, Lees HIER Deel 1: De verdelger.
- Blog over alledaagse situaties, Lees HIER Deel 2: De feiten.
