COLUMN – Wolrinka Steetzel uit Dieren schrijft Blogs over situaties uit haar leven, dit keer: ‘Zwemles’
Een jaar geleden, na de zomervakantie werd het tijd voor de kinderen om te beginnen met zwemles. We brachten een bezoekje aan het zwembad en kregen inschrijfformulieren mee. Nadat ik deze thuis keurig had ingevuld, gingen we terug om ze in te leveren.
“Wilt u de kinderen op hetzelfde tijdstip en in hetzelfde groepje hebben?”, vroeg de zwembadmevrouw. “Ja graag, hetzelfde tijdstip is wel zo praktisch. Ik vind het leuk om naar de les te kijken, maar om nu drie uur in het zwembad te vertoeven op woensdagmiddag vind ik wat overdreven.” De kinderen werden op de wachtlijst geplaatst en ik zou worden gebeld als ze aan de beurt waren.
Twee weken later kwam er een telefoontje van het zwembad. “Je dochter mag woensdag beginnen met de zwemles”, werd er gemeld. “Ja, en mijn zoon dan?”, vroeg ik verbaasd. “Je zoon? ohw, hij staat er niet bij. Excuses, er is een fout gemaakt, hij stond op plek drie van de wachtlijst, er was een ander kindje voor hem.” Nou lekker dan, kan ik met één kind naar zwemles en de ander mag toekijken.
Drie weken later was dan ook eindelijk mijn zoon aan de beurt om te mogen zwemmen. Vier zwemlessen later was mijn dochter zover dat ze een groepje verder mocht. Mijn zoon nog niet, dat was ook niet gek want hij was immers drie weken later begonnen. We meldden ons weer bij de zwembadmevrouw. Ze bestudeerde het programma en deelde mee dat onze dochter, in het groepje kwam dat na onze zoon les had. “Ah, echt? kan het niet op hetzelfde tijdstip?”, vroeg ik. Nee, er was helaas geen plek meer. Daar was ik dan mooi klaar mee. Eerst drie kwartier naar de ene kijken en daarna nog eens drie kwartier naar de ander. Al met al zou ik dus twee in uur in het zwembad moeten vertoeven. Gelukkig duurde dit niet lang, na twee weken mocht ook onze zoon over naar de tweede groep.
Nog voor je het zwembad binnengaat wordt je bedwelmd door de penetrante chloorlucht. Binnengekomen krijg je vervolgens nog een klap in je gezicht door de klamme hitte die er heerst. Burgers Bush is er niets bij. Meestal ben ik wat aan de late kant, altijd wanneer je thuis wilt vertrekken gebeuren er onvoorziene zaken waardoor je tien minuten later vertrekt dan gepland. Bij het zwembad is het dan zaak dat je de kinderen zo snel mogelijk in hun zwemkledij krijgt. Bij onze zoon gaat dit best goed. Hij kleedt zich als een speer om. Bij onze dochter ligt dat ietwat anders. Haar talent is treuzelen. Uiteindelijk lukt het toch altijd om ze op tijd klaar te hebben.
Het uitzicht vanuit de kantine op het zwembad is vrij beperkt. Er is geen riante keuze in het kiezen van een plaats om naar je zwemmende kinderen te kijken. Als er vijf normale plekken zijn is het al veel. Bij de andere plekken voor het raam wordt het uitzicht belemmerd door gigantische pilaren die het dak ondersteunen. Echt goed is er niet nagedacht over de indeling. Als je pech hebt kun je dus niet bij het raam zitten en moet je je in allerlei bochten wringen om een glimp van je kinderen op te vangen. De andere ouders die er kijken zijn ook bijzonder te noemen. Zo is er een stel dat heel erg naar frituurvet ruikt. Stel er is een plek naast hen met goed uitzicht dan bedank ik daar toch vriendelijk voor. Ook is er een moeder die heel graag met een andere moeder kletst. Laatst had ze het over haar werk. Ze was opzoek naar ander een andere baan, want het werk wat ze nu deed, daar het ze ‘niet genoeg vlees van gegeten’. Het kan zijn dat de werkgever van de moeder de werknemers verplicht een bepaalde hoeveelheid vlees tijdens het werk te nuttigen en dat de moeder zich daar niet aan gehouden had. Het kan ook zijn dat ze bedoelde: “Ik heb er niet genoeg kaas van gegeten.” Ik heb het maar niet aan haar gevraagd.
En dan is het vreselijkste moment van de zwemles aangebroken, het einde. Net als het aantal zitplaatsen in de kantine is ook het aantal douches beperkt. Omdat de kinderen toch al nat zijn en nagenoeg bloot, vind ik het handig om ze meteen maar te douchen en de haren te wassen. Na de les stormen er twintig kinderen naar de douches. De meeste kinderen gaan onder de douche staan en blijven staan als een soort zombie. Er wordt niks gewassen, geen ouders die hen helpen, ze staan er maar te staan. Een vreselijke irritatiebron bij ondergetekende. Ga nou even weg, dan kan ik erbij is mijn gedachte dan. Als er eindelijk plek is begint het drama. Haren wassen. Ten eerste zweet ik me halfdood door die vieze hitte en ten tweede komt er een dusdanig miezerig straaltje uit die douche dat je vijf minuten aan het spoelen bent, althans bij onze zoon. Bij onze dochter duurt het nog veel langer. Is dan eindelijk de shampoo uit haar haren dan volgt fase twee, de crèmespoeling. Echt aardig ben ik tijdens deze procedure niet. Als er niet geluisterd word dan raak ik enorm geïrriteerd.
Onlangs heb ik een nieuwe strategie uitgevonden. Er zijn namelijk ook twee douchecabines. Drie minuten voordat de zwemles is afgelopen ga ik naar de doucheruimte en confisqueer ik één van de douchecabines. De kinderen heb ik inmiddels geïnstrueerd, direct na de zwemles naar de douchecabine te komen. Doen ze dat niet, dan kan namelijk iemand anders de douchecabine opeisen en dat moeten we niet hebben. Door deze strategie ben ik nu tien minuten eerder klaar dan anders. Als ze dan eindelijk weer in de kleren zijn ga ik mijn T-shirt naar buiten om af te koelen. Ik hoop dan dat het behoorlijk koud is, want voordat de oververhitting is opgelost ben je toch zeker een half uur verder.
De kinderen zitten nu ruim een jaar op zwemles. Ik had gehoopt dat ze voor de zomervakantie hun diploma wel zouden hebben. Een erg realistische gedachte was dit niet, gemiddeld duurt het anderhalf jaar voordat een zwemdiploma wordt behaald. Nog even volhouden dus.
