Wat is het toch weer een prachtige dag. De afgelopen dagen heb ik volop genoten van het weer. Op de een of andere manier sta ik op warme, zonnige dagen meer stil bij de natuur. Hoe mooi onze omgeving wel niet is en hoe alles in bloei komt of al is.
Vanmorgen maakte ik een wandelingetje. In de vijver lagen eenden met jongen. Die worden overigens ‘pielen’ genoemd, blijkt als ik het even op zoek. Ik vind het altijd zo’n verterend gezicht. Ik zie ook een reiger, die ik standaard een bullenbak vind. Daar heb ik gewoon niets mee. Helaas wordt meteen duidelijk waarom ook alweer niet.
Omdat ik dichterbij het water kom en daarmee ook aan de kant van de reiger, vliegt hij naar de overkant. Ik denk nog even aan de pielen en vraag mij af of zij ook een prooi zullen zijn. Het antwoord is ja. Een overduidelijke ja. Ik wil niet dramatiseren maar wat ik zag was een koelbloedige moord.
Op het moment dat het gebeurde keek ik toevallig even de andere kant op. Wellicht heeft die stomme reiger toen ook wel zijn kans gezien. Door het gekwaak van de eenden kijk ik weer die kant op. Ik zie de reiger wegvliegen met een piel in zijn bek. Moeder eend slaat nog met haar vleugels en vliegt er samen met andere luid kwakende eenden achter aan. Het is kansloos.
Ik moet eerlijk toegeven dat mijn hart een sprongetje maakt en ik met open mond sta te kijken. Ik zou er zo om kunnen huilen. Zo wreed! In mijn achterhoofd hoor ik de stem van bioloog Freek Vonk; ‘Het is de natuur’. Tsja.. dat kan dan wel zo zijn, maar vandaag vind ik de natuur toch even niet zo leuk.
