DIEREN – Dominee Henk Boonen gaat met emeritaat en neemt op 28 oktober 2018 afscheid van de Protestantse kerk Dieren. In Wehl, waar hij ook werkzaam is, blijft hij nog totdat de vacature is vervuld.
Voor deze gelegenheid is dominee Boonen geïnterviewd die 37 jaar predikant is, waarvan bijna 30 jaar in Dieren.
Toen ik in 1981 begon als predikant was de kerk al volop in beweging. Dit is in de jaren ’60-’70 in gang gezet en ik moet zeggen dat ik dat heel prettig vind. Ik heb altijd geprobeerd om ruimte te scheppen, in gespreksgroepen, gemeente avonden en hopelijk ook in de kerkdiensten. Tijdens mijn studie in de jaren ’70 heb ik dus volop kunnen genieten van de beweging en ruimte die toen in de kerken ontstond.
Ik vind dat de kerk een open plek moet zijn in de samenleving. Je bent geen gesloten bolwerk. Iedereen mag zich welkom voelen. We leven niet op een eiland. De kerk is een plek waar je je kunt bezinnen en de kerk kan een goede bijdrage leveren aan de samenleving. Het zou erg mooi zijn als mensen denken: `hé, die kerk is zo gek nog niet!’
De eerste 3 jaar van mijn werk, waren wel echt tropenjaren. Alles is min of meer nieuw en jij bent degene die het uiteindelijk moet doen. Ik ben zeker geen solist en werk graag samen. Gelukkig had ik altijd, vanaf dat ik begon, een heel goed en fijn team om mij heen, waar ik veel steun aan heb gehad. De verhoudingen met de hervormde en katholieke kerk waren heel goed. Dat vond ik heel plezierig. Wat ik in het begin erg spannend vond waren de rouwdiensten, omdat ik daar helemaal geen ervaring mee had. Je moet je weg vinden, dat is ook best wel uitdagend. Er is niet iets waar ik altijd tegen op zag. Ik had eigenlijk overal aardigheid in en haalde veel voldoening uit mijn werk.
Een van de hoogtepunten hier in Dieren was het samengaan van de gereformeerden en hervormden. Ik ben nog altijd blij dat we er toen hard aan trokken en dat we zijn samengegaan. Dit hebben we bezegeld met een hele mooie kerkdienst in de Ontmoetingskerk.
Wat ik ook erg leuk vond was dat ik nauw betrokken ben geweest bij de vernieuwing en inrichting van de kerkzaal. Aan zoiets had ik nog nooit meegewerkt en ik ben heel blij met de uitkomst, echt een mooie kerkzaal.
Nog iets dat er echt uitspringt was de reis naar Israël. Dit was een prachtige reis met een gezellige groep mensen en daar ook goede gidsen.
Dit zijn wat voorbeelden die er uitspringen. Het gaat er natuurlijk om dat je aardigheid hebt in je werk en ik heb de kans gehad om alles te doen wat ik kon doen in mijn werk.
Het woord ‘roeping’ om dominee te worden vind ik een geladen woord. Het Evangelie raakte mij en ik wilde ook graag met mensen werken. Ik vind dat je ieder beroep, daar zit het woord ‘roep, roepen’ al in, met verantwoording en trouw zou moeten uitvoeren. Het mooiste is als je je gaven en talenten kunt inzetten bij de taak die bij jou past.
Afscheid nemen betekent voor mij loslaten. Nu, met het komende afscheid, sta ik er een beetje dubbel in. Je leeft er naar toe en dat maakt het wel makkelijker om het los te laten, maar ik kan niet zeggen dat ik echt sta te juichen om het helemaal los te laten. Ik ben blij dat ik in de regio nog wat diensten kan blijven doen. Zo blijf ik wel verbonden met de kerk en de mensen. Op pastoraal niveau trek je je echter wel helemaal terug en dat zal wel wennen zijn, zowel voor mij als voor de mensen in de kerk.
In de vrije tijd die ik krijg ben ik van plan om meer te gaan fietsen en wandelen, in de tuin te werken en mee te gaan naar de kleinkinderen. Ik wil ook graag bij blijven en hoop te lezen en te studeren. En dan ook mijn sociale netwerk meer aandacht te geven… mmm, ik geloof dat mijn tijd dan al weer aardig vol zit!
Een uitgebreidere versie van dit verhaal kunt u lezen op onze website http://www.pkndieren.nl
Rini van Dijkhuizen, ouderling communicatie, Protestantse gemeente Dieren [email protected]
