COLUMN – Al meer dan negentig jaar, drie generaties vrouwen deelden hun geluk met door eenvoudig hun plas mee te geven aan een koerier.
Column door juffrouw Raadgever
Ze was vanmorgen zomaar binnen komen lopen. Haar gezicht een en al lach. Er moest wel iets heel bijzonders zijn dat ze zo vroeg al voor mijn deur staat. En wat blijkt. Ze wordt weer oma en deze keer is het van een van haar kleindochters. Overgrootmoeder dus. Geweldig en alles is goed. Met een zucht laat ze zich op een van de eetkamer stoelen neer ploffen met de woorden: “Maar eerst koffie!”
En daar zitten we dan nu. In een feeststemming. Het was helemaal nog niet de bedoeling geweest om het haar te vertellen. Eerst had haar kleindochter het even onder elkaar willen houden. Haar moeder had dan ook stijf haar lippen op elkaar gehouden hoewel het haar heel zwaar gevallen was. Wie wil het nou niet van de daken roepen dat je voor het eerst oma wordt. Maar het was haar nu al ruim een maand gelukt. Waar de aanstaande oma geen rekening mee gehouden had was dat haar moeder zo nu en dan de fiets pakt om een rondje te toeren. En laat dat rondje nu net langs het huis van haar kleindochter gaan. Kom, had ze gedacht even kijken of ze thuis is, je weet immers maar nooit. En toen ze de fiets op de oprit had gestald had ze het gezien. Naast de deur stond een kratje met drie voor haar heel herkenbare cilinderflessen. Eerst had ze er verbouwereerd naar staan kijken. Was haar kleine prinsesje al zo groot. Waar is de tijd gebleven. Ze had aangebeld. Toen de deur werd opengemaakt stond daar haar kleindochter. Haar eerste blik ging naar het kratje. Oei dit was niet de bedoeling. Ze wist dat oma niet dom was en dus direct wist wat er aan de hand was. De jongedame had haar blij aangekeken en geknikt. Ja, wat oma dacht is waar. “Ik heb haar bijna plat geknuffeld, dat begrijp je vast wel.” Zeker, dat begreep ik maar al te goed.
Eenmaal binnen was haar kleindochter toch wel even teleurgesteld geweest. Ze hadden haar willen verrassen door het op een speciaal leuke manier te vertellen. Helaas pindakaas dat ging nu niet meer gebeuren. Tja, eigenlijk wel jammer. En toen had zij verteld dat ruim vijfenveertig jaar geleden zij zelf ook die flessen voor de deur had staan zo nu en dan. Op die manier wist ook de hele straat wat er bij hen aan de hand was. Maar het is voor het goede doel. “Ja, had haar kleindochter beaamd, het is even er omdenken maar wel het minste wat je kunt doen.” Oma had het bij al haar kinderen keurig volgehouden. Elke keer gewoon even je urine opvangen en in de cilinder opsparen. Een kleine moeite toch. Het had haar een goed gevoel gegeven. Waar zij zomaar zwanger kon raken was het voor andere vrouwen een groot probleem. Als je pas zwanger bent zit het HCG-hormoon in je urine. Dit hormoon wordt door farmaceutische bedrijven gebruikt voor vruchtbaarheidsbehandelingen. Ze maken een geneesmiddel van dit hormoon. Hoeveel vrouwen al met deze behandeling geholpen zijn zou ze niet weten, maar het zijn er veel. En wat is ze nu blij dat ook haar kleindochter meedoet. Geluk kun je delen. Geweldig.
Haar kleindochter vertelt dat het feest is bij Moeders voor Moeders. Op 1 oktober was het negentig jaar geleden dat de actie gestart is. Dat was in 1931. Stel je voor, al drie generaties, hoeveel vrouwen elkaar al hebben willen helpen. Ze had haar vertelt dat oma super trots is. Eigenlijk had ze er eerlijk geen moment aan gedacht dat haar kleindochter zwanger zou worden. Wat een verrassing. Wat zal haar dochter blij zijn nu eindelijk haar blijheid met háár moeder te mogen delen. Ze hebben afgesproken dat zij voorlopig haar mond nog even houdt tot haar moeder het haar komt vertellen. Ze gunnen haar het moment. Of ik wel wist hoe gemakkelijk ze naar huis was gefietst. Ze had vleugels gehad van geluk. En nu hopen dat alles goed blijft gaan. Het is altijd spannend. Van een afstand zal ze het allemaal mee mogen maken. Ook wetend dat er dankzij haar kleindochter misschien andere vrouwen nu ook zwanger kunnen worden. “Misschien geloof je het niet maar ik heb gewoon de geur van die cilinderflessen nu in mijn neus. Daar zit een spulletje in om de vloeistof goed te houden. Die geur vergeet je nooit meer”. Maar, ik geloof haar wel. Zelf heb ik ook gespaard. Hopelijk blijven er steeds weer blijde aanstaande moeders meedoen. Moeders voor Moeders
Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever
