VELP – Burgemeester Petra van Wingerden bezocht op 29 december om 10.30 uur, mevrouw J.B. Mosselman-Bredeveld in woonvoorziening De Biesdel in Velp ter gelegenheid van haar 100e verjaardag.
Mevrouw Johanna Berendina Mosselman-Bredeveld is geboren op 29 december 1914 in Spankeren. Ze wilde graag onderwijzeres worden, maar ondanks aandringen van het hoofd van de lagere school, weigerden haar ouders hun toestemming: ze was immers een meisje. Ze mocht dan nog wel de modevakschool in Doesburg volgen, zodat ze coupeuse kon worden. Ze ging voor particulieren naaien en ging werken bij een kledingwinkel in Dieren.
Op de ijsbaan in Dieren of schaatsend rond de Gelderse Toren leerde ze de heer Wim Mosselman kennen, met wie ze in 1939 trouwde. Ze kochten het huis van oma Mosselman in Ellecom, waar de heer Mosselman geboren was en de rest van zijn leven woonde. Mevrouw Mosselman heeft daar van 1939 tot eind maart 2014 gewoond.
Het echtpaar Mosselman kreeg drie kinderen, twee zoons en een dochter. Omdat mevrouw Mosselman zelf behoorlijk gedwarsboomd was in haar opleidingswensen, vond ze het heel belangrijk dat haar kinderen een opleiding zouden doen, die ze graag wensten.
Haar leven ging voor mevrouw Mosselman niet altijd over rozen: ze maakte twee oorlogen mee, de een onbewust, maar de Tweede Wereldoorlog natuurlijk wel heel bewust, ze kwam diverse keren met allerlei kwalen in het ziekenhuis en ook de heer Mosselman was langere perioden ziek. Mevrouw Mosselman maakte veel kleding zelf, zo ook de bruidsjaponnen voor haar dochter en schoondochter. Mevrouw Mosselman haalde op haar 54e haar rijbewijs en reed samen met haar man door grote delen van Europa. Ook in Nederland reed ze grote afstanden, met name om op de kleinkinderen te passen.
Toen mijnheer Mosselman in 1983 overleed, was mevrouw Mosselman pas 69 jaar en had ze aanvankelijk niet veel zin meer in het leven, maar dat veranderde gelukkig. Ze ging o.a. bridgen leren en ze heeft nog vele en verre (vlieg)reizen gemaakt; Israël, Spanje, Tenerife, Rhodos en de Algarve. Tot vorig jaar juli reed ze zelf nog auto, wat haar grote bewegingsvrijheid en onafhankelijkheid gaf.
Gedurende de laatste tien jaar heeft ze afscheid moeten nemen van haar laatste familieleden en haar beste vriendin, zodat er een factor eenzaamheid in haar leven is geslopen. Ze zegt dan ook van tijd tot tijd: ‘waarom moet ik zo oud worden?’ en: ‘oud worden, dat willen we allemaal, maar oud zijn, is niet zo leuk’. Gelukkig blijft ze interesse houden in de mensen om haar heen, zodat het voor niemand een straf is, om haar te bezoeken.
Zelfstandig en onafhankelijk blijven, stond altijd hoog in haar vaandel. Dat ging jaren goed, totdat ze vorig jaar een ongeluk kreeg dat er toe heeft geleid, dat ze dit jaar een appartement in De Biesdel moest betrekken. Daar voelt ze zich inmiddels echt thuis en waardeert ze de enorme inzet van alle verzorgers in dit huis.
Hoewel ze fysiek de laatste jaren veel ingeleverd heeft, blijft haar geest scherp en kan ze nog goed lezen, puzzelen en patience spelen op de PC. Ze vindt het jammer, dat ze haar geliefde bridge eraan heeft moeten geven, omdat de avonden haar te lang en te inspannend werden. Na jaren is ze in De Biesdel weer enthousiast gaan breien op de handwerkclub en is ze bezig een setje te breien voor haar negende achterkleinkind, die in februari geboren gaat worden.
Kortom een ‘mater familias’, die het liefst de regie over alles houdt. Ze zegt over deze bijzondere dag wel steeds: ‘ik laat het maar over me heen komen’, maar intussen checkt ze wel steeds opnieuw, of alles geregeld is.
