COLUMN – Het is opnieuw heerlijk buiten. In de zon, in mijn tuin, zit ik net uit de wind. Wanneer ik mijn ogen dicht doe en mij focus op de omgevingsgeluiden hoor ik, behalve het vrolijke gefluit van de vogels, niets. Helemaal niets.
Vorige week was dat wel anders. Toen hoorde ik van alles, maar ook daar heb ik enorm van genoten. Ik neem jullie even mee naar die week.
Het was er eindelijk; het mooie lente weer. We hebben er, voor ons gevoel, ontzettend lang op moeten wachten en toen het er eindelijk was kon je merken dat iedereen ze had. Ik ook. Van top teen. Ik heb het natuurlijk over lentekriebels.
Iedereen buiten
Toen ik wist dat het niet ging om één mooie dag, maar om maar liefst de hele week, kon ik mezelf niet tegenhouden. Ik moest en zou de lounge-set uit de schuur halen en weer in de tuin zetten. In de tuinen om mij heen hoorde ik mensen praten, fluiten en zingen. Iedereen lijkt buiten aan de gang te zijn.
Enorm contrast
De week daarvoor hebben we nog een flinke storm gehad. Een enorm contrast met nu. De regen kwam met bakken uit de lucht en het waaide schuttingen. De schutting van mijn buurvrouw heeft het niet overleefd en dus werd er die dag een nieuwe geplaatst door echte vakmannen.
Groene vingers
Terwijl zij enthousiast meezingen met het nummer ‘I’m walking on sunshine’ op de radio, zit ik met mijn handen in de potgrond. Ik heb die dag ervoor Violen op de kop getikt en ik kan mij niet langer bedwingen. Ik weet het, er is gewoon nog nachtvorst, maar dan zet ik de bloembakken wel weer even in de schuur.
Buitenseizoen
Uit een andere tuin komt het lawaai van een hogedrukspuit. En tegenover mij zie ik mensen op het balkon. Niet meer even snel een sigaretje roken, maar ijverig het balkon schrobben. Ik glimlach. Het is overduidelijk; iedereen bereid zich massaal voor op het heerlijke buitenseizoen.
Overmoedig
Wanneer ik met mijn hond in de wijk wandel bedenk ik mij dat ik ieder jaar dezelfde fout maak. In de tuin, zo uit de wind, is het heerlijk in de zon maar wanneer je er echt op uit gaat (lees; ook in de schaduw komt) is het iets wat overmoedig om zonder jas van huis te zijn.
Ultiem genieten
Vandaag zit ik opnieuw in de tuin. Dit keer aan het werk op mijn laptop. Naast mij staat een schaaltje aardbeien. De vogeltjes fluiten opnieuw een vrolijk deuntje, maar verder hoor ik eigenlijk niets. Dit is het moment waarop iedereen, in alle stilte, buiten zit. In hun opgeruimde en opgeknapte tuin of balkon.
Iedereen lijkt er klaar voor. We kunnen ultiem genieten. Pietje Paulusma, kunnen we dit weer alsjeblieft zo houden?
