COLUMN – Ik vind het leuk om deze columns te schrijven, het motiveert me om echt mijn best te blijven doen en de reacties die ik erop krijg zijn ook erg positief en laten me weten dat er echt mensen zijn die het interessant vinden om te lezen wat ik te vertellen heb en meemaak.
En dat maakt het schrijven ervan echt de moeite waard voor mij. Maar dat het zo snel zou worden opgepikt door andere media had ik niet verwacht. Afgelopen week kreeg ik namelijk al een verzoek om een interview!
Op de redactie van rheden.nieuws.nl had men de vraag gekregen en ze gaven de informatie door aan mij, het bleek dat Thea Bremer van Studio Rheden, mijn columns had gelezen en benieuwd was naar het verhaal erachter en mij graag in haar programma ‘Rhedens Magazine’ wilde hebben. De afspraak werd gemaakt en afgelopen zaterdag, op mijn verjaardag notabene (niet dat ik deze echt vier) was het zo ver.
(Tekst gaat verder onder de foto)
De dag ervoor kreeg ik de vraag of ik zenuwachtig was, het eerlijke antwoord was ‘nee, echt niet’. Gelukkig. Natuurlijk was het ook prettig dat het voor de radio was, en niet voor TV, want dan zou ik me misschien wel iets zenuwachtiger hebben gevoeld, wetende dat ik met mijn hoofd op beeld zou komen.
Maar wat altijd door mijn hoofd gaat in dit soort situaties is, toch weer, de detentie. En wel mijn zitting, om precies te zijn. Ik heb die dag moeten verschijnen in een volle rechtszaal, voor drie rechters, met pers, publiek, officieren van Justitie, advocaten en agenten. En op die dag zou worden beslist hoe hoog mijn straf kon zijn. Er werd daar dus letterlijk besloten over mijn leven en vrijheid. Toen was ik zenuwachtig.
En hoewel ik in de afgelopen jaren ook wel eens stressvolle momenten heb gehad, of dingen heb moeten doen waar ik zenuwachtig voor was, was het nooit meer zo als toen. Alles erna is ‘a walk in the park’ in vergelijking.
Maar terug naar afgelopen zaterdag. Door de ijzige kou fietste ik naar Studio Rheden, dat sinds kort naast het gebouw van Omroep Gelderland in Arnhem zit. Ik werd binnen gelaten en nam plaats in de studio, waar ik even met Thea Bremer heb gepraat, en hoorde hoe lang het gesprek ongeveer zou zijn. Na een intro werd er wat muziek gedraaid. “Nog één minuut”, “tien seconden”. En toen was het mijn beurt.
De vragen waren meteen diepgaand, mijn moeder zei na het interview dat ik even mijn hele leven had verteld in tien minuten, en zo voelde het ook wel. Het ging over mijn boek, het incident dat me in de gevangenis deed belanden, hoe het daarbinnen was, en over de andere problemen waar ik in mijn leven tegen aan ben gelopen. Ik kon lekker door praten en struikelde niet over mijn eigen woorden, iets waar ik van tevoren wel een beetje bang voor was, als ik heel eerlijk ben. De tijd was zo voorbij.
Het voelde voor mij als een goed interview, goede vragen die ik (denk ik) goed heb kunnen beantwoorden. Ik hoop alleen dat ik niet te snel praatte, want die neiging heb ik nog wel eens, mijn gedachten gaan snel en ik moet altijd mijn best doen om met mijn mond mijn hoofd bij te houden. Thea vertelde dat haar insteek was dat het als een gezellig gesprek aan de keukentafel moest voelen, en zo voelde het ook.
Het was een leuke ervaring en ik hoop dat ik in de toekomst nog meer interviews zal mogen geven, want als ik heel eerlijk ben is ‘over mezelf praten’ best een grote hobby van me.
Het nieuws van rheden.nieuws.nl gemakkelijk volgen? Like dan ook onze Facebookpagina, volg ons op Twitter of LinkedIn en Instagram of krijg gratis onze dagelijkse of wekelijkse nieuwsbrief.
