COLUMN – Na mijn detentie had ik het plan om mijn verhaal op te gaan schrijven. Ik wilde dat binnen een jaar voor elkaar krijgen. Dat was ook wat ik op de afdeling had verteld en waar ik ook echt in geloofde. Maar het was totaal onhaalbaar, zo bleek.
Ik kwam, na al die maanden in detentie, weer vrij en kwam terug in een woning die nog midden in een verhuizing zat. Ik had een begin gemaakt, maar er stonden nog veel dozen in de kamer en geen van de kasten waren nog volledig ingericht. Tot overmaat van ramp was de kamer in mijn afwezigheid overgenomen door muizen.
Tijdens mijn weekendverlof, twee weken eerder, was ik wel begonnen met opruimen en schoonmaken, maar de twee tussenliggende weken waren door die beesten gebruikt om de kamer weer lekker naar hun wens te decoreren. Dat hadden ze gedaan met een overvloed aan keuteltjes en smerige buiksporen door het hele appartement.
Toch hield ik mijn woord, om zo snel mogelijk met mijn boek te beginnen. Drie dagen later begon ik al.
Met mijn dagboeken uit de gevangenis naast de computer begon ik met schrijven. Ik begon mijn verhaal te vertellen, en het eerste hoofdstuk was snel klaar. Toen stopt ik. Andere dingen schreeuwde om mijn aandacht. Ik wilde mijn huis verder inrichten om niet meer tussen dozen te hoeven leven. Ik moest geregeld naar de gemeente, die me aan het werk wilde hebben. Verder had ik, wekelijks een gesprek bij een psycholoog, de reclassering en moest ik elke week naar Arnhem voor een urine controle.
Daarnaast wilde ik ook nog wel eens de deur uit om met vrienden af te spreken of lekker te gaan shoppen, iets wat ik ook enorm had gemist in detentie. Ik wilde vooral weer het gevoel hebben dat ik deel uitmaakte van de wereld, iets dat in detentie nagenoeg onmogelijk is.
Het schrijven verwaterde en de maanden gingen voorbij. Midden 2014 ging ik verder en schreef weer een paar hoofdstukken, maar ik merkte steeds meer dat het te zwaar voor me was. Ik had dat half jaar enorm mijn best gedaan om die tijd achter me te laten en me te richten op de toekomst, hoe moeilijk dat ook was. En ik was gewoon niet in staat om weer in al die verdrietige herinneringen te duiken. Dus het boek bleef stil liggen.
Mijn deadline van een jaar ging voorbij. En nog een half jaar, waarin ik wel een poging deed en een hoofdstuk wist te schrijven. Maar, zoals de Engelse zeggen ‘life got in the way’. Altijd was er wel iets anders te doen, iets dat meer prioriteit had, of waar ik meer zin in had dan in schrijven over een tijd die ik liever wilde vergeten.
In december 2015 verhuisde ik. Ik was blij om het appartement aan de Hoofdstraat achter me te laten, het was een plek met veel slechte herinneringen en verdriet. Bovendien was de huur erg hoog, het onderhoud van het gebouw erbarmelijk slecht en miste ik een tuin. Dus in tegenstelling tot de vorige verhuizing, eind 2012, was dit er een waar ik wel achter stond, ook al was ook dit weer een ware uitputtingsslag vanwege mijn vele spullen.
En weer stond ‘mijn boek schrijven’ op een laag pitje.
Het was pas in maart 2017 dat ik weer verder wilde gaan met mijn verhaal. Ik las wat ik al had geschreven en merkte dat ik er niet meer achter stond. Het was niet persé slecht, wat ik had, maar het voelde niet als een boek dat ik andere zou kunnen laten lezen. Het leek meer op een ordelijk dagboek, een dagboek met iets meer uitleg en omschrijvingen dan je normaliter in een dagboek zou aantreffen.
En zo besloot ik om helemaal opnieuw te beginnen, wetende dat ik weer terug bij af was. Hierover volgende keer meer.
Sebastiaan is ook te volgen op: Facebook.
https://rheden.nieuws.nl/column/
Het nieuws van rheden.nieuws.nl
