COLUMN – Het zijn wat rustige weken geweest, de vorige columns heb ik allemaal weken geleden geschreven en lagen te wachten op publicatie, en toen kwam het moment dat ik weer aan de slag moest om nieuwe columns te schrijven en merkte ik dat er niets uit mijn vingers kwam.
Schrijven is, net als veel creatieve beroepen en bezigheden, niet iets dat je kan forceren. Soms is er gewoon geen inspiratie, zijn de muze’s niet aanwezig op kantoortijden of ben ik gewoon lui en wil een paar dagen op de bank hangen. En dat was nu het geval. Daar komt bij dat mijn manager Jurgen de afgelopen twee weken met een concert-tour bezig was en dus niet zo veel tijd had voor mij en de promotie van mijn boek, en ik ben er nu wel achter dat ik zijn enthousiasme nodig heb om echt gemotiveerd te blijven.
Ik geef het toe, ik ben van nature best een lui persoon. Niet dat ik de hele dagen op de bank hang en niets zit te doen, hoewel ik wel hele dagen op de bank kan zitten met een boek of met een goede serie in mijn DVD-speler. Maar ik ben gewoon slecht met ‘moeten’. Dat is een probleem waar ik al mijn hele leven tegenaan loop. Het is niet dat ik problemen heb met autoriteit, maar meer met de sleur van het dagelijks leven. Ik kan het even naar mijn zin hebben op een opleiding of op werk, maar als het erop begint te lijken dat dat mijn leven is, als mijn leven niet meer van mij is maar van ‘de baas’, dan slaat de depressie toe. Dan zie ik het doel van het leven gewoon totaal niet meer zitten.
Misschien is ‘lui’ ook niet het goede woord, misschien kan ik beter zeggen dat ik snel verveeld ben, en snel uitgekeken ben op dingen, zeker als dingen als een verplichting gaan aanvoelen.
Jaren geleden deed de politieke partij SOPN mee aan de landelijke verkiezingen, deze partij stond in de media bekend als ‘de UFO partij’ omdat een van hun punten was dat ze openheid wilden over UFO’s. Ze waren namelijk overtuigd dat de overheid hier meer van wist. Ik hou van Science Fiction, maar dit was geen reden voor mij om op de partij te stemmen, tot ik een van hun slogans las, ‘nooit meer iets moeten’. Ze vonden autonomie van de burger namelijk erg belangrijk en deze slogan sprak me wel aan. Bijna bijgestaan door harpmuziek ging deze slogan door mijn hoofd: nooit meer iets moeten, als dat toch een kon.
Maar terug naar het heden. Ik ben nog steeds gemotiveerd en wil ook echt dat mijn boek een succes wordt, maar ik merk gewoon dat ik toch weer momenten heb waarop ik moeite heb met het vasthouden van dit doel. Dat ik toch ‘liever lui dan moe ben’, of beter gezegd, dat ik liever het veilige pad kies. Het pad zonder weerstand, want als je niets probeert, kan er ook niets mislukken. Ik zou op die manier de rest van mijn leven kunnen uitzitten.
Maar dat is niet wat ik wil, ik ben te jong om dat lot te accepteren.
Dus ga ik door, niets in het leven dat de moeite waard is komt zomaar aanwaaien, dus ik zal er voor moeten vechten, er volledig voor moeten gaan, en dat ga ik, na dit korte dipje, ook weer volop doen.
