Na een rustig weekeinde kwam het nieuws dat eigenlijk geen nieuws meer was: MH17 en Oranje moeten definitief als verloren worden beschouwd. In alle drukte rond de duiding hiervan vergat ik bijna om me te verdiepen in de keuze van een passend onderwerp voor mijn column.
Komt tijd, komt raad.
De burgemeester van de gemeente Rheden blijkt het ook erg druk te hebben. Ze heeft zelfs een volle agenda en dan vraag je je af wat Petra van Wingerden allemaal doet. Naast het nodige vergaderen brengt ze natuurlijk bezoekjes en bloemen aan jubilarissen, opent ze zo nu en dan iets en spreekt ze tijdens officiële bijeenkomsten namens de gemeente een stichtelijk woordje. De burgemeester doet dit allemaal uitstekend. Ze ziet er goed en verzorgd uit en ze is zeker niet op haar mondje gevallen. Besturen gaat haar ongetwijfeld ook goed af. Ik hoor zelden dat zich onwelgevalligheden hebben voorgedaan in De Steeg of dat er chaos heerst in het gemeentebestuur.
Toch kan een goede burgemeester zich pas echt ontplooien als zich in de gemeente een grote ramp voordoet. Het kan iets zijn met vuurwerk, hijskranen, overstromingen of grote groepen mensen. Helaas heeft Rheden het tot nu toe zonder echte ramp moeten stellen. Het is gebleken dat je in voorkomende gevallen als gemeente “op de kaart” komt en dat er dan veel toeristen komen.
Gelukkig weten we niet wat er allemaal zou kunnen gebeuren en daarom kan mevrouw van Wingerden zich toeleggen op het voorlezen van kinderboeken. Ik moest even met mijn ogen knipperen en het artikel op rheden.nieuws.nl nog een keer lezen. Heel toepasselijk blijkt het thema “Raar maar waar”.
Het had iets te maken met de kinderboekenweek, maar ik vraag me af of de burgemeester zich niet beter zou kunnen concentreren op de controle van vergunningen en op het inventariseren van risico’s. In plaats daarvan gaat ze een uurtje zitten voorlezen op basisschool De Holtbanck in Rheden.
Helaas heb ik niet kunnen vaststellen of ze de kinderen echt heeft kunnen boeien met haar inspanningen. Kennelijk hadden de organisatoren van deze happening van te voren ook zo hun bedenkingen. Tijdens het voorlezen mochten leerlingen van één groep werken aan een tekening in het kader van een werkstuk.
Nu moet het toch echt niet gekker worden. Was men bang dat de kinderen mogelijk in slaap zouden vallen tijdens het voorlezen? Denkt men de kinderen te moeten voorbereiden op een maatschappij waarin ze in zo kort mogelijke tijd zoveel mogelijk moeten doen? Lopen de kinderen nu al achter op het leerplan en poogt men op deze wijze tijd te winnen? In het artikel op de nieuwswebsite lezen we dat dit multitasken niet ten koste ging van de aandacht van de leerlingen voor het voorgelezen boek, maar op welke feiten dit is gebaseerd lezen we helaas niet.
Met enige weemoed denk ik terug aan de tijd toen ik nog een klein buurtfilosoofje was. Je zat nog gewoon op de lagere school en je deed maar één ding tegelijk. De meester las wel eens voor, maar dan zat je rustig met de armpjes over elkaar te luisteren. We mochten toen ook geen vragen stellen over hetgeen was voorgelezen. Nu hadden de kinderen deze mogelijkheid wel. Het is jammer dat het verslag niets vermeld over de inhoud en het niveau van de vragen. Wie wel eens voor een klas heeft gestaan weet dat je vragen kunt verwachten als: “Draagt u die ambtsketting ook ’s nachts?” of “Hebt u thuis ook een cavia?” en andere relevante kwesties.
Met alle respect vraag ik me toch af of een burgemeester moet gaan zitten voorlezen. Voor een werkloze voorlezer m/v zou een dergelijke sessie natuurlijk de uitgelezen kans zijn om in het juiste arbeidsritme te komen, te netwerken en ontwikkelingen in het werkveld te blijven volgen. Bovendien is zo iemand natuurlijk per uur aanmerkelijk goedkoper dan een burgemeester.
Anderzijds kan ik me goed voorstellen dat zo’n voorleesuurtje voor mevrouw van Wingerden een goede en nuttige afwisseling is in de dagelijkse sleur. Zo blijft ze scherp en houdt ze contact met de jeugd en dat is natuurlijk ook heel veel waard.
