Jammer genoeg is de mensheid nog steeds niet in staat gebleken om alle problemen op te lossen en dat is eigenlijk maar goed ook. Zonder uitdagingen zou het leven maar saai en zinloos zijn.
Heel veel tijd en geld wordt geïnvesteerd in onderzoek naar verbeteringen op de werkvloer, aanpassingen in huis en nog veel meer. Kosten noch moeite worden gespaard om verbeterpunten te inventariseren. We weten het allemaal heel goed, maar waarom gaat het dan toch nog zo vaak fout?
Voor alle duidelijkheid; in een wereld waarin de markt alles bepaalt, is het niet zo belangrijk om kwaliteit te leveren. Het gaat tegenwoordig vooral om positieve beoordelingen of om bijvoorbeeld heel veel likes. Het gaat niet langer om wat je doet, maar om het hebben van een goed imago. Veel mensen zijn zo naïef dat ze denken dat succes een rechtstreeks gevolg is van het afleveren van goed werk, service, kwaliteit en dergelijke, maar dat is volgens mij alleen maar schijn.
Deze week was het mij vergund om een ouder persoon met gebroken pols te begeleiden. Tot zo ver niets bijzonders. Mensen op leeftijd breken wel vaker iets. Het beste wat je in zo’n geval kunt doen is met spoed naar de afdeling Eerste Hulp van een groot Arnhems ziekenhuis. Zelfs op zondagmiddag is het daar een drukte van belang. De ernst van de klachten wordt ingedeeld in vijf categorieën; van “aanstelleritis” tot “bijna dood”. Ze doen dus niet zo maar wat.
In de wachtkamer staat een automaat. Met wat muntjes kun je een drankje of iets anders lekkers van eigenaar doen wisselen. Ziekenhuisvoer bij uitstek. Als het wachten erg lang duurt dan mag je natuurlijk best even zondigen. Het doet nog wel even pijn in de portemonnee; een handje groentechips kost slechts drie euro.
Het lange wachten wordt leuk als iemand een blikje populair vocht wenst te nuttigen. Het object valt eerst vijftig centimeter naar beneden. Ongeduldig en dorstig wordt er aan het lipje getrokken en vervolgens kan er genoten worden van een boeiend spuitfestijn. Met een rood hoofd gaat iemand op zoek naar iets om te poetsen. Wat kan het in een ziekenhuis toch efficiënt geregeld zijn.
Voor zorgvragers die niet kunnen lopen zijn er handige stoeltjes met wielen. Jammer dat de gebruiksaanwijzing voor het ontgrendelen van de rem op een onhandige plaats is aangebracht.
Voordat ik het slachtoffer naar de behandelkamer bracht, heb ik nog gezegd dat er vooral niets ondertekent mocht worden, wat er ook zou gebeuren. Een onnodige waarschuwing, want de hulp bleek achteraf uiterst betrouwbaar. Zonder meer werd de juiste pols gezet en van gips voorzien.
Met de sterftecijfers zal het in dit ziekenhuis dus wel meevallen, maar ik vraag me ook af of dit nu wel zo relevant is. Zelfs bij de beste Hospices lopen de cijfers al snel op tot honderd procent.
Een dag later blijkt de patiënt opnieuw nagekeken te moeten worden. Parkeren bij het ziekenhuis is echt een dingetje. Ruim voor de slagboom staat iemand met een hesje. Op de volle parkeerplaats heerst anarchie, maar we hebben geluk. Na tweehonderd meter lopen wacht een ander obstakel: een draaideur. Dat is vragen om ongelukken. Een kind dat de sterkte van het glas test en een oma die niet snel genoeg meer kan lopen, veroorzaken een opstopping.
Binnen staan gelukkig weer van die prachtige rolstoelen, maar ze zijn alleen te gebruiken na inworp van twee euro. Na een bedelactie kunnen we verder. We volgen één van de tientallen routes, maar eenmaal onderweg wanen we ons in een doolhof. Dat we onze bestemming bereiken is meer te danken aan puur toeval dan aan wat anders.
Omdat ik doorgaans lang en zorgvuldig nadenk over dingen, heb ik nog wel wat ideeën voor het ziekenhuis. Onze zorg zal hen daar zeker een zorg zijn. Tijdens het dwalen door de gangen trof ik iemand achter een schermpje bij een infobalie. Spuiten blijkt toch echt te zijn voorbehouden aan verpleegkundigen, maar een onleesbare gebruiksaanwijzing wordt echter aangemerkt als niet zo belangrijk. Behalve misschien in het geval dat hiervan melding wordt gemaakt in een column.
