Inmiddels ligt de langste dag al weer achter ons. Voor wat betreft dit jaar heeft de zon de hoogste positie aan het zwerk ingenomen en met uitzondering van de laatste tien dagen van dit jaar zal de koperen ploert zich elke dag iets korter boven de horizon bevinden.
De langste dag is ongeveer de dag waarop de zon schijnbaar het noordelijkste punt van de zonnebaan heeft bereikt. Dit vormt dan weer het begin van de astronomische zomer en dat is op zich niets bijzonders. Voor zo ver wij weten gaat dit al meer dan miljoenen jaren zo.
Als ik over dit soort dingen pleeg te filosoferen, dan word ik altijd geconfronteerd met de onvermijdelijkheid der dingen en onze sterfelijkheid. Het doet mij denken aan Henk Hofland en de man met de zeis. Ik denk dat u niet zonder meer snapt waarom, maar ik ga er van uit dat zij die de moeite nemen deze column van begin tot eind te lezen, het uiteindelijk wel zullen begrijpen.
Deze week las ik op onze plaatselijke nieuwssite een opvallend bericht. Het gaat over het in ere herstellen van een oud ambacht. Niets nieuws onder de zon dus, maar in Rozendaal kunt u binnenkort leren hoe u een gazonnetje op een rustgevende en authentieke wijze kunt maaien.
U komt dan zeker alles te weten over het haren van de zicht met de strekel. Voor de scherpslijpers onder ons is dat natuurlijk fijn, maar er zal u ongetwijfeld ook nauwkeurig worden bijgebracht hoe u op vakkundige wijze het gras voor de voeten van een ander kunt wegmaaien. Zoals altijd gaat ook in dit geval voor niets de zon op; voor slechts zestig euro bent u er klaar voor.
Bij de gemeente weet men zonder meer dat men moeten hooien als de zon schijnt. Dit is dan zeker ook de reden dat men het niveau van het onderhoud van de openbare ruimte naar beneden gaat bijstellen. Voor de volledigheid voegt men daar ambtshalve aan toe dat men voornemens is ten aanzien van het beoordelingsniveau te streven van goed naar voldoende. Omgerekend naar de ons bekende rapportcijfers gaan we dus van een acht naar een zes. We hebben het hier dan wel even over een vermindering van maar liefst vijfentwintig procent.
Helaas ben ik niet bekend met alle details, maar het zou me helemaal niets verbazen als de boeiende cursus “Maaien met de zeis” van Stichting Landschapsbeheer Gelderland alles te maken heeft met het gemeentelijk beleid ten aanzien van onze woonomgeving. Ondanks het feit dat men dit jaar niet hoeft te bezuinigen, wordt er steeds meer een beroep gedaan op de eigen verantwoordelijkheid van de burgers.
Het begon een tijdje geleden met de prullenbakken, nu mag u de stoep voor uw eigen huis schoon houden en een keer extra de straat aanvegen. Het ziet er dus naar uit dat het kort houden van het openbare gras in de toekomst uitbesteedt zal gaan worden aan professioneel opgeleide vrijwilligers.
In de strijd tegen het groen kiezen veel burgers in hun eigen tuin voor een praktische oplossing; stenen, tegels en beton bieden een goede uitkomst, maar daar is Nicole Olland vanuit milieutechnische overwegingen dan weer minder blij mee. De wethoudster zal wel blij zijn met het idee dat je flink kunt korten op het korten van de plantsoentjes.
Uiteraard zal voor begraafplaatsen een uitzondering worden gemaakt, maar dat snap ik toch niet zo goed. Deze locaties zijn toch bij uitstek het domein van de man met de zeis. Natuurlijk moest ik hierbij wel denken aan het begin van vers acht van de honderd dertiende psalm: “Gelijk het gras is ons kortstondig leven”.
Gelukkig was het leven van Henk Hofland relatief minder kort. Deze week is hij op respectabele leeftijd overledenen. Hij was een groot vrijdenker die gedurende zijn leven onder andere heel veel columns schreef. Zijn dood maakt ons zonneklaar duidelijk dat alles met alles te maken heeft. Toen zijn gezondheid te wensen overliet, liet hij ons weten: “We tikken door en op een gegeven moment komt Magere Hein”.
