Lezers die gewend zijn om over de dingen na te denken, zullen mogelijk hebben gemerkt dat ik zo mijn eigen gedachten heb, zeker waar het gaat om zaken die te maken hebben met sportieve prestaties.
Mogelijk heeft u na lezing van mijn vorig verhaal gedacht dat ik allerlei onzin bij elkaar heb verzonnen, maar het was vooral bedoeld als waarschuwing.
In haar column gaat Lous uitgebreid in op de hoogtepunten, maar vooral ook op een paar dieptepunten met betrekking tot de Olympische Spelen, ook wel Olympische Zomerspelen genoemd. Waarom heeft men het toch steeds over de “Zomerspelen”? De plek waar het allemaal gebeurd ligt nog steeds op het Zuidelijk halfrond en dit betekent dat het daar nu dus winter is.
Mogelijk staat dit jaargetijde hier als metafoor voor het optreden van onze sporters. Van velen werd gedacht dat zij een gunstige invloed zouden hebben op de hoeveelheid medailles voor Nederland, maar ze presteren ver beneden verwachting.
Dit zal voor velen van u een gevoel van teleurstelling opleveren, maar wie mijn column van vorige week goed heeft gelezen, zal zeker op zijn of haar hoede zijn en geen al te hoge verwachtingen koesteren voor wat betreft de resultaten.
Eerlijk gezegd ervaar ik zelfs een soort genoegen wanneer een gedoodverfd medaillekandidaat al in de eerste ronde kansloos het onderspit moet delven. Dat komt er van als je denkt dat Nederland toch eigenlijk wel het beste land van de wereld is en derhalve wel veel plakken zal binnenhalen.
Zelfgenoegzaamheid en nationalistische gevoelens leiden zelden tot iets goeds.
Als filosoof is het niet zo moeilijk om bij sportieve tegenvallers geheel stoïcijns te blijven. Voor wie minder thuis is in de filosofie is er gelukkig nog het woordenboek en daar vinden we bij het lemma stoïcijn de volgende betekenis: iemand die leed en pijn zonder klagen draagt. Hij of zij kan onverstoorbaar, gelijkmoedig en onaangedaan alle tegenslagen het hoofd bieden.
In het begin van onze jaartelling waren er veel filosofen die grondig hebben nagedacht over hoe wij ons kunnen wapenen tegen onaangename gevoelens. Naast Seneca en Marcus Aurelius was Epictetus een leidende figuur in de stoïsche filosofie. Hij meende dat alle externe gebeurtenissen door het lot worden bepaald en dat een mens daar dus geen invloed op kan hebben. Alles wat er gebeurt zouden we kalm en nuchter moeten accepteren.
Veel van de Nederlandse sporters zouden zeker hun voordeel kunnen doen met dit gedachtegoed en zeker ook alle sportliefhebbers die moeite hebben met alle tegenvallende resultaten. Toch moeten we ons goed realiseren dat het minder eenvoudig is dan het lijkt.
Om al het Olympische leed te kunnen verwerken zijn er veel mogelijkheden. Een veelgehoorde volkswijsheid luidt “de volgende keer beter”, maar ik moet er toch op wijzen dat er voor veel sporters geen volgende keer zal zijn. “Als je maar gezond bent” klinkt ook erg leuk, maar we weten nu ook allemaal dat dit in elk geval niet geldt voor Anna, Parzival en Samir. Ook het veelgehoorde “er zijn ergere dingen” helpt ons eigenlijk niet zo heel veel verder.
Gelukkig zijn het vooral de grote landen die veel medailles weten binnen te halen. Dit is geheel logisch en bovendien is dat objectief gezien ook het meest wenselijk. Chinees goud maakt meer mensen blij dan Nederlands goud. Overigens ben ik nog steeds van mening dat we er zeker verstandig aan zouden doen om de zeventiende deelstaat van de Bondsrepubliek Duitsland te worden. Naast zeer veel andere voordelen zou dat zeker een gunstige invloed hebben op de hoeveelheid medailles die we kunnen gaan binnenslepen.
Natuurlijk heb ik nog een andere oplossing bedacht voor alle ellende. Naar verwachting zal het velen niet lukken om binnen de kortste keren een volleerd stoïcijn te worden. Voor hen blijft het dus lastig om goed om te kunnen gaan met teleurstellende sportprestaties van anderen.
Het Nederlands Olympisch Comité gaat wat mij betreft vanaf nu alles in het werk stellen om in de toekomst het onderdeel koekhappen op het programma te krijgen en met deze typisch Nederlandse sport moet het zeker een keer gaan lukken.
