COLUMN – Wolrinka Steetzel uit Dieren schrijft Blogs over situaties uit haar leven, dit keer: Het adoptiekindje
Op een dag kreeg ik per post een Engelstalige bevestiging dat ons geadopteerde kindje uit Zuid-Afrika was meeverzekerd op onze zorgpolis. Een hele geruststelling, goed geregeld door de zorgverzekeraar.
Het meisje was nog in Zuid-Afrika maar zou binnenkort overgevlogen worden naar Nederland. Tijdens deze reis was ze ook goed verzekerd, aldus de zorgverzekeraar. Erg prettig!
Klein detail, het was mij tot op het moment dat ik de brief ontving, niet bekend dat wij een kindje zouden hebben geadopteerd. Blijven er twee opties over, of mijn vriend had wat zonder mijn medeweten geregeld of de kinderen hadden online ergens op zitten klikken waardoor we nu opeens een adoptiekindje hadden.
Ik dacht altijd dat adoptie heel duur en tijdrovend was. Dit bleek niet het geval. Zonder dat je er iets voor hoeft te doen heb je zomaar een Zuid-Afrikaans kindje.
Het kindje heeft ook een hele bijzondere Zuid-Afrikaanse achternaam: Hoekstra*. Dat wordt wel verwarrend, één gezin en drie achternamen. Haar voornaam daarentegen is wel heel Zuid-Afrikaans, Sibongele*.
Gezien de vreemde situatie heb ik met de zorgverzekeraar gebeld. “Goedemiddag, ik krijg zojuist een brief van u, waarin wordt vermeld dat ons adoptiekindje is meeverzekerd op de polis. Zover ik weet heb ik geen kindje geadopteerd. Waarom krijg ik deze brief?” Het bleef vervolgens even stil aan de andere kant van de lijn. “Ehh, goh, dat is toch ook wat, ik ga het voor u nakijken. Een moment geduld alstublieft”. Na een minuut of vier kwam de mevrouw terug. “Het is heel erg vreemd” zei ze. “We hebben geen idee hoe deze brief in uw dossier terecht is gekomen”.
“Is het meisje nu meeverzekerd op mijn polis?”, vroeg ik.
“Nee, dat niet”, zei ze. De mevrouw zou het verder gaan uitzoeken en mij laten terugbellen door diegene die de brief in mijn dossier had gestopt. Uiteraard heb ik nooit meer iets vernomen van de zorgverzekeraar betreffende ons adoptiekindje.
Later die dag kwam mijn buurvrouw een kopje thee drinken. Ik vertelde haar het verhaal over de brief en ons nieuwe adoptiekindje. Samen zijn we een speurtocht op internet gestart. Binnen tien minuten hadden we de rechtmatige adoptieouders gevonden. Op de Facebookpagina van de moeder konden we lezen dat dit hun tweede adoptiekindje werd. Ook zagen we een leuke familiefoto.
Voor de zekerheid had ik mijn instellingen van Facebook die avond gecheckt. Is mijn informatie alleen zichtbaar voor vrienden? Het is niet de bedoeling dat Jan en alleman mijn privégegevens zomaar kunnen inzien. Gelukkig bleek de boel redelijk dichtgetimmerd, voor zover dat kan natuurlijk.
*Fictief
Meer Columns van Steetzel
