COLUMN – Het huis waarin wij wonen is gebouwd rond 1930. Geen moderne nieuwbouwwoning met betonnen vloeren en plafonds, deze zijn bij ons van hout. Toen wij er enige tijd woonden, zat ik op een avond in de woonkamer bij de pc en hoorde plotseling getrippel boven mijn hoofd. “Wat zullen we nu dan krijgen?”, was mijn verschrikte reactie. Ik kreeg al snel door dat we hier met muizen te maken hadden.
Meestal kwamen ze ‘s avonds in beweging. Soms was de muis alleen en een andere keer had hij een paar vriendjes meegenomen om mee te spelen. Ze maakten daarbij enorm veel kabaal. Het leek wel of ze aan het apenkooien waren. Boven op een van de slaapkamers was een kijkluik gemaakt in de vloer. Samen met mijn vriend heb ik dit luik geopend.
Deze gevaarlijke klus in mijn eentje klaren vond ik onverantwoord. Na het openen van het luik stuitten we niet alleen op muizenkeutels, er lagen ook grotere exemplaren bij die overduidelijk naar ratten verwezen. Ergens achterin lag ook nog een dichtgeklapte muizenval, gelukkig zonder muis.
Omdat ik behoorlijk onpasselijk werd bij de gedachte dat er boven mijn hoofd ratten aan het ronddolen waren, heb ik contact gezocht met de gemeentelijke rattenbestrijding. De man heeft wat gif in het luik gedeponeerd en een paar dagen later was het heel goed te ruiken dat het gif zijn werk had gedaan. Mijn hemel, wat een lucht.
De ratten en muizen waren verdwenen en ik kon ‘s avonds weer ongestoord in de woonkamer verblijven. Dit bleek echter van korte duur. Weken later begon het getrippel weer, soms één muis en dan weer de muis met zijn vriendjes. Na een week waren de muizen, denk ik, uitgekeken op het plafond. Ze waren weer verdwenen.
Jaren later werd onze zoon geboren. Hij is inmiddels twee jaar oud en liep eens nietsvermoedend van de keuken naar de woonkamer. Toen hij midden in de woonkamer stond, zetten vanuit het niets een paar muizen het op een rennen op het plafond. Onze zoon verstijfde van angst, bleef een paar seconden als aan de grond genageld staan en zette het vervolgens op een luid schreeuwen en huilen. Het kind was zich rot geschrokken.
Eerst was ik nog bang dat hij voor het leven was getraumatiseerd en geen stap meer in de woonkamer zou willen zetten. Gelukkig bleek dit reuze mee te vallen, een uur later was hij het voorval alweer vergeten.
De jaren erna verliepen weer redelijk rustig. Heel af en toe kwam er een muisje op bezoek en dat vertrok dan vervolgens weer met de noorderzon. Tot op zekere dag, nog niet zo heel lang geleden, het volgende gebeurde. De kinderen waren naar school, ik zat op de bank een boek te lezen. Het was ‘muisstil’ in huis. Op een gegeven moment hoorde ik vanuit de keuken: trippeltrippeltrippel, klingklong klingklong, trippeltrippeltrippel. Het kling-klonggeluid was normaal, want wanneer de katten uit hun bakje eten ontstaat dit geluid. Het metalen bakje hangt namelijk in een metalen standaard.
Ik ging er dan ook vanuit dat onze kat aan het eten was. Het trippel-trippelgeluid liet ik maar even voor wat het was. Ik keek opzij en zag dat onze kat in een diepe slaap tevreden naast mij op de bank lag. Hier klopte iets niet! Om erachter te komen wat er zich in de keuken afspeelde, ben ik gaan posten bij de keukendeur. Na een paar minuten deed zich de volgende schokkende gebeurtenis voor.
Van onder de koelkast kwam een rat tevoorschijn, deze trippelde vrolijk naar het kattenvoerbakje, nam er parmantig een brokje uit en trippelde hierna tevreden terug richting koelkast.
Hij verstopte zich vervolgens onder de koelkast en verorberde het kattenbrokje. Nadat hij het brokje op had, ging hij weer op weg om een nieuw brokje te pikken. Omdat ik mijn ogen niet kon geloven en ik aan mijn geestelijke toestand begon te twijfelen heb ik de telefoon gepakt zodat ik het geheel op film kon zetten. Dit is gelukt en het bewijs lag vast. Ik had er, om het compleet te maken, een liedje onder gemonteerd van UB40, “There’s a rat in my kitchen what am I gonna do?”
Teruggekomen in de woonkamer nam ik weer plaats op de bank naast de slapende kat. Diep in gedachten over de te ondernemen stappen ging mijn telefoon over. Ik sprong een meter omhoog, omdat ik dacht dat een rat iets in de woonkamer omgooide. Gelukkig word je niet paranoia van die beesten in huis. Vervolgens vroeg ik me af waarom de kat bleef slapen.
Ga die rat vangen en maak je nuttig!
Blijkbaar vond onze Foeks de ratten een maatje te groot. Terwijl hij muizen vangt waar hij kan, deed hij nu alsof er geen knaagdier in huis was dat ook nog eens zijn brokken opvrat.
‘s Avonds om kwart voor twaalf ging ik nog even naar buiten voor een rokertje. Terwijl ik de rattenaffaire aan het overpeinzen was, hoorde ik een enorm kabaal achter de schutting bij de buren. Ongedierte! Nadat ik alle moed verzameld had, stapte ik op het bankje aan onze kant van de tuin om over de schutting te kunnen gluren. Jammer! Ik zag niks, het was donker, dit is meestal het geval ’s avonds laat, zeker in de winter.
Een zaklamp pakken en het terrein van de buren afspeuren met een schijnwerper durfde ik niet goed. Stel dat de buren nog wakker waren, wat zouden ze wel niet denken? Er waren minstens tien beesten actief aan het doen. Uit voorzorg zette ik, nadat ik naar binnen was gegaan, het kattenluikje op de ‘niet betreden’- stand.
Blog over alledaagse situaties, volgende week volgt deel 2!
