COLUMN – Het is aan de orde van de dag, reorganisaties. Veel mensen worden gedwongen hun biezen te pakken, het is inkrimptijd. Vreemd dat organisaties daar vaak tegelijkertijd achter komen en er opeens personeel uit moet.
Ik heb tijdens mijn werkzame verleden velerlei termen langs zien komen zoals: hands-on mentaliteit, out of the box denken, klankborden, uitnutten, enzovoort. Maar blijkbaar heeft dat niet geholpen. Mooie termen bedenken is natuurlijk wat anders dan de feiten onder ogen zien.
Het is waar, tijden veranderen, mensen doen bijna alles online en er is alleen nog bij de senioren behoefte om een bakkie koffie te doen bij het kantoor om de hoek. Met de huidige huur- en personeelsprijzen kan dat niet natuurlijk.
De een na de ander vliegt eruit, ook bij ons op kantoor. Het is veelal triest. Het gaat dan om mensen die er al meer dan dertig jaar werken. Op zich verdient dit al een gouden handdruk. Bij mij is een carrière al geslaagd als ik er langer dan twee jaar werkzaam ben, laat staan dertig. Ik kan me er niets bij voorstellen. Dertig jaar bij dezelfde werkgever, is het dan een soort vervangend huis geworden? Krantje lezen, bakkie koffie doen. Ik zou me waarschijnlijk doodvervelen als ik dertig jaar hetzelfde werk moest doen.
Een paar dagen geleden stonden er dozen met taart op de pantry, dat is een mooi woord voor koffiehoek.
“Is er iemand jarig?”, vroeg ik.
“Nee”, zei een collega op zachte samenzweerderige toon, “het zijn gebakjes met foto’s erop van de mensen die weg moeten.”
“Doe even normaal, dat ga je toch niet menen?”, was mijn reactie.
“Ja”, vulde een ander aan, “echt waar, taartjes met foto’s van de mensen die ontslagen zijn.”
Nou ja, het zal, ik geloofde er niet veel van. Een uurtje later. Ik kreeg wel trek, tijd voor een taartje, dacht ik. Op naar de pantry! Ik open de doos en wat zie ik: slagroomtaartjes met eetbare pasfoto’s van de collega’s van verdieping drie. Ik ken die mensen, wat is hier de bedoeling van? Ik pak een gebakje met daarop een foto van een oudere meneer, die ik ken natuurlijk, een hele aardige man.
Ik kijk hem aan en denk, ik ga jou echt niet opeten. Naast het feit dat ik er enigszins onpasselijk van word, ben ik geen kannibaal. Wat ga ik met de foto doen? Er is eigenlijk maar één optie, de prullenbak. We hebben er vier op een rij: 1: papier, 2: plastic, 3: gft en 4: restafval.
Welke moet je kiezen, lastig hoor. Meneer is niet van papier en ook niet van plastic, anders was het niet eetbaar. Moet ik meneer dan bij het gft gooien?
Bij het restafval is nogal pijnlijk gezien de reden van vertrek. Uiteindelijk is hij bij het gft beland. Op de kop, dat wel. Stel dat de meneer bij ons op de afdeling zijn mandarijnenschil wil weggooien, trekt de bak open en staart vervolgens in zijn eigen ogen. Dat kan natuurlijk niet.
Concluderend vond ik dit wel de meest opmerkelijke, bizarre en morbide manier van gedag zeggen.
Column- Wolrinka Steetzel uit Dieren schrijft Blogs over situaties uit haar leven, zij schreef er een boek over De Status van Steetzel, .
