COLUMN – Eind oktober 2018 was mijn boek, zo goed als, klaar. Een dikke driehonderd pagina’s op A4 verdeeld over 33 hoofdstukken, en daarmee heb ik me nog proberen te beperken tot de belangrijkste delen van het verhaal!
Dit pak papier heb ik enkele malen uitgeprint en aan vrienden en kennissen laten lezen, met de duidelijke mededeling dat ze me niet hoefde te sparen en echt kritisch mochten zijn. Maar de reacties waren overwegend positief, en de kritiek opbouwend. Hierna ben ik mijn hele boek van begin tot einde gaan doornemen, en heb alle aandachtspunten bekeken en waar nodig aangepast en zo veel mogelijk spel en type fouten verbeterd. Gevolg van drie dagen leven aan mijn toetsenbord? Een muisarm! En niet zo’n beetje ook. Ik voelde in die drie dagen wel een soort ‘knoopje’ trekken ergens in mijn arm, maar dacht er verder niet over na, dacht dat het gewoon iets van spierpijn of een kleine verkramping was, maar nee…
Ik werd die nacht wakker met een ongelooflijke pijn ergens diep in mijn schouder. Ik kon niet meer slapen en heb de halve nacht door mijn kamer gelopen omdat zelfs stilzitten teveel pijn deed. Ik heb overwogen om naar het spoor te gaan, mijn arm erop te leggen en te wachten op de eerste trein, want dat leek me minder pijnlijk dan het gevoel dat ik had. De volgende dag en nacht waren hetzelfde, ik heb nog nooit zo veel pijn gehad. Gelukkig begon het daarna af te nemen en ook de zware pijnstillers die de huisarts me voorschreef hielpen me de dagen door.
Hoewel de pijn weg was bleef mijn arm vervelend aanvoelen en kon ik deze amper bewegen, wat er voor heeft gezorgd heeft dat ik ruim anderhalve maand amper mijn computer heb gebruikt. Ook omdat ik zo was geschrokken van wat er was gebeurd. Dat zo iets stoms, te lang en zonder pauze aan een toetsenbord geplakt zitten in (waarschijnlijk) een verkeerde houding, zulke nare gevolgen kan hebben! Dus hierdoor liep mijn plan, om het boek dat jaar nog naar uitgevers te sturen, flinke vertraging op. Dat was iets waar ik flink van baalde, natuurlijk, maar waar ik me bij moest neerleggen.
Uiteindelijk ben ik ,voorzichtig, weer begonnen met typen. Ik ben op mijn houding gaan letten en neem tegenwoordig zo vaak mogelijk even een korte pauze en rek me even goed uit. Maar toch merk ik geregeld dat ik de tijd helemaal verlies als ik lekker met mijn hoofd in een verhaal zit en zit na te denken over de wereld die ik op papier wil krijgen. De uren vliegen voorbij, op die manier. Maar wat ik wel heb geleerd van mijn schrijvers blessure is dat ik signalen op tijd herken. Dat als ik een ‘knoopje’ begin te voelen ergens in mijn arm ik de computer uitzet en de rest van de dag iets anders ga doen, lezen of een serie kijken. En dat is af en toe ook helemaal niet erg, lekker wegduiken in een wereld die iemand anders met zijn bloed, zweet en tranen heeft gecreëerd.
