COLUMN – Ik schreef in de vorige column hoe mijn motivatie, en geloof in de ‘uitgeefbaarheid’ van mijn boek, langzaam begon af te nemen in de tweede helft van 2019. Hoe ik, na de afwijzingen van verschillende uitgevers de hoop een beetje begon te verliezen dat ‘schrijver worden’ een haalbaar doel in mijn leven was.
Laat ik hierbij wel eerste even uitleggen hoe ik, op dit punt, ben opgevoed. Natuurlijk is me thuis wel bijgebracht om ergens voor te gaan, maar toch was mijn moeder altijd erg makkelijk met dat soort dingen. Als ik bijvoorbeeld halverwege wilde stoppen met een opleiding dan werd mij niet gezegd dat ik er bijna was en dus nog even moest doorzetten, nee, ik kreeg te horen dat ik dan maar moest stoppen, als ik dat is wat ik wilde.
Op zich prettig toen, maar terugkijkend heeft me dat wel een ‘quitters-mentaliteit’ gegeven. Ik ben iemand geworden die makkelijk opgeeft als iets tegen zit of niet lukt. En dat is iets waar ik me pas een paar jaar geleden bewust van ben geworden en wat ik nu heel graag in mezelf wil veranderen.
Toch merkte ik dat ik het verder gaan met mijn tweede boek en het proberen uit te geven van Achter de Blauwe Deur vooruit bleef schuiven en me elke keer liet afleiden door andere dingen. Kortdurende projectjes met vrienden. Avondjes uit, en lezen of TV kijken, hielden me vaak weg bij mijn computer. Dat terwijl ik schrijven wel altijd heel erg leuk vind. Maar het is moeilijk om gemotiveerd te blijven, en letterlijk honderden, zo niet duizenden uren, in een verhaal te steken als je denkt dat het toch nooit gelezen zal worden.
(Tekst gaat verder onder de foto)
En zo gingen er maanden voorbij waarin ik altijd wel iets anders, of ‘belangrijkers’, te doen had dan schrijven, of uitgevers zoeken om mijn manuscript naar toe te sturen.
Hier stond ik niet echt bij stil, tot afgelopen december. Een avondje uit ging over in een nacht en die nacht werd opgevolgd door drie verschillende afterparty’s, waar ik tot de volgende avond zat. Allemaal erg leuk en gezellig, goede gesprekken gehad en interessante mensen leren kennen, maar daarna kwamen de nadelige gevolgen. Ik ben geen twintig meer dus een nachtje overslaan, veel drinken en weinig eten, betekent zeker een paar dagen uitgeteld op de bank daarna. En in die dagen ben ik gaan nadenken ‘is dit wat ik wil?’
Een beetje leven van dag tot dag en niet nadenken over de toekomst en mijn gezondheid. De conclusie was: ‘Nee, dit wil ik niet!’
Drie of vier dagen later, toen mijn lichaam weer genoeg was bijgekomen, en ik mezelf van de bank af wist te krijgen, kwam het moment dat ik me voornam om volledig te stoppen met alcohol, weer wat meer ritme in mijn leven te brengen en me nog een keer keihard te gaan inzetten om van mijn boek een succes te maken. Dit viel toevallig samen met een bezoek van Jurgen, die eerder al had aangegeven het promoten en laten drukken van mijn boek te willen bekostigen, op tweede kerstdag.
De dag erna ben ik aan de slag gegaan. Het waren geen goede voornemens, dus ik hoefde niet te wachten op Oud en Nieuw. En nu is het 2020 en ben ik keihard aan het werk. Elke dag ben ik wel aan mijn computer te vinden, bezig met deze columns, bezig met het nakijken van Achter de Blauwe Deur, bezig met het schrijven van stukjes tekst voor op de website.
En wat zal ik er van zeggen? Het bevalt me perfect, ik heb meer energie en motivatie dan de afgelopen zes maanden bij elkaar. Het voelt goed om weer een doel in het leven te hebben.
