COLUMN – Op Tweede Kerstdag was Jurgen, die me gaat helpen met het uitgeven en bekostigen van Achter de Blauwe Deur, bij me. En we hebben, naast lekker gegeten, vooral veel gepraat. Hij kwam binnen met een lijst met daarop 34 punten die we moesten doornemen.
Grote dingen zoals het vinden van iemand met een genoeg kennis van de Nederlandse taal, om het boek nog een keer grondig door te nemen. Het budget doorlopen en er achter komen wat het allemaal zal gaan kosten. En het maken van een website, kopen van een ISBN-nummer, maken van een cover, en ga zo maar door.
Een van die punten was dat ik mezelf zichtbaar moest maken op Social Media, want dat zijn tegenwoordig erg belangrijke middelen om jezelf, en je product, aan de man te brengen. En in tegenstelling tot alle andere punten was dit iets dat ik meteen kon, en moest, doen.
Pfff…, en wat had ik daar geen zin in.
Ik heb vroeger een Facebookprofiel gehad, maar het, ongeveer zeven jaar geleden, verwijderd omdat ik ‘doodziek’ werd van de berichten van Facebook als ik een paar dagen niet op hun pagina was: ‘we missen je op Facebook’ en ‘kijk wat je allemaal hebt gemist op Facebook’.
(Tekst gaat verder onder de foto)
En de druppel kwam voor mij toen mensen me gingen ontvrienden omdat ik iemand anders had toegevoegd, iemand waarmee zij een conflict hadden. Allemaal moeilijk gedoe en drama, waar ik helemaal niet op zat te wachten. Dus Facebook moest gaan! En ik heb er nooit spijt van gehad, zeker niet toen ik enkele maanden later werd gearresteerd en in de gevangenis terecht kwam. Het idee dat ‘mijn slachtoffer’ niet alles over mij online kon opzoeken vond ik erg geruststellend.
Maar goed, terug naar afgelopen december, ik moest eraan geloven, ik moest terug op Facebook. Met een flinke tegenzin ben ik aan de slag gegaan, heel goed wetend dat het inderdaad van belang was om online te zijn, zeker als schrijver, waarbij je als persoon je hele business bent. Ik voelde me een totale digibeet toen ik de pagina aan het aanmaken was en er soms helemaal niets van snapte… of wilde snappen, misschien….
Ook ben ik altijd iemand geweest die zijn privacy erg belangrijk vindt, Facebook weet al veel teveel van iedereen, en daar ga ik niet vrijwillig aan meewerken, zo hebben ze mijn telefoonnummer helemaal niet nodig en gaan ze dat ook absoluut niet krijgen. En zo zat ik, als een ouwe brombeer aan mijn computer, blik op chagrijnig, mijn hoofd lusteloos rustend in mijn hand. En mopperend op alles wat niet meteen lukte. Ik maakte het profiel en voegde mensen toe die ik ken, afwachtend of ze het vriendschapsverzoek zouden accepteren. Half verwachtend dat dit niet zou gebeuren.
Maar het gebeurde wel!
Tegen de avond had ik al ruim 50 vriendjes en voelde me mateloos populair. Ik had al leuke reacties ontvangen en met mensen gesproken via de chat die ik al jaren niet meer had gezien. Dus mijn chagrijn verdween als sneeuw voor de zon en ik begon het nog leuk te vinden ook. En dat is zo gebleven tot op heden. Ik vind het nu zelfs weer leuk om even te kijken wie wat heeft gepost en of ik er een leuke reactie op kan geven. Wie had dat gedacht?
Bovendien het heeft me al twee leuke dingen opgeleverd, ik ben gevraagd om een van mijn oudere verhalen te vertalen naar het Nederlands. Dit zal in een verhalenbundel over klimaatverandering verschijnen. En ik doe mee met Auteurs voor Australië, een groep schrijvers die een verhalen bundel gaan uitbrengen waarbij de opbrengst voor het goede doel is.
Dingen die ik beide niet had gehad zonder Facebook. Of beter gezegd, zonder al mijn leuke vriendjes op Facebook.
https://rheden.nieuws.nl/column/
Het nieuws van rheden.nieuws.nl
