COLUMN – Het schrijven van een boek is een enorme klus. Dat zal iedereen die het ooit heeft gedaan, of heeft geprobeerd, met me eens zijn. Maar waarom wilde ik dit verhaal dan toch opschrijven?
Ik ben begonnen met schrijven in detentie. Ik herinner me nog de eerste week, en hoe ik, ondanks, of juist door, de totale chaos in mijn hoofd, al begon te denken in ‘verhaal- monologen’. Ik was net overgeplaatst naar de ‘Blue Band Bajes’ in Arnhem-Zuid en ik zat te wachten in een kale wachtruimte.
Daar waren mijn gedachten als volgt: ‘Daar zit hij dan, in een wachtkamer van drie bij vier meter groot, wachtend op wat het lot hem zal brengen…’
Een beetje op die manier. Ik denk dat ik dit toen deed om een beetje afstand te creëren tussen de harde werkelijkheid en mezelf. Hopende dat deze afstand me iets van rust zou brengen. Ik denk dat het ook wel heeft gewerkt toen.
Niet veel later begon ik met het bijhouden van een dagboek, dit wordt iedereen binnen detentie ook aangeraden door bewaarders en hulpverleners, omdat het een goede manier is om je gedachten op orde te krijgen en dingen letterlijk ‘van je af te schrijven’. Toen wist ik nog niet dat het personeel dit ook graag gebruikt om af en toe even een blik in jouw dagboek te kunnen werpen om te controleren of het goed met je gaat en of je geen rare dingen van plan bent.
Ik heb in die tijd veel geschreven, ben met verschillende verhalen begonnen. Na enige tijd, toen ik meer rust in mijn hoofd had ben ik begonnen met het in detail opschrijven van mijn ervaringen in detentie, en de tijd net ervoor. Dit was vaak erg moeilijk. Terugdenkend aan de moeilijke weken die aan mijn incident vooraf gingen, waren zwaar. Maar zwaarder zelfs waren de getuigenverklaringen die ik in mijn dossier las, en die ik gebruikte om meer puzzelstukjes op hun plek te krijgen. Het is moeilijk om te lezen hoe mensen, die alle reden hebben om jou te haten, je omschrijven. Toch werkte ik mezelf erdoorheen en vulde het aan met mijn eigen, beperkte, herinneringen van die nacht.
Ik schreef verder, beschreef wat er allemaal gebeurde na mijn arrestatie. Dingen waarvan ik blij ben dat ik ze heb opgeschreven, omdat ik ze anders zeker was vergeten. Terwijl mijn detentie voorbij kroop begon ik meer en meer het idee te krijgen dat ik mijn verhaal wilde opschrijven. Ik heb schrijven altijd leuk gevonden, maar had nooit de rust om werkelijk te beginnen met een boek.
Bovendien wilde ik het liefste Science Fiction of Fantasy schrijven, maar dat zijn twee genre’s die in Nederland niet echt populair zijn, en daarom heel moeilijk te verkopen zijn. In detentie veranderde dat beide, ik had alle tijd, en schrijven was een goede manier om bezig te zijn en ik had nu een verhaal te vertellen dat geen SF of Fantasy was, maar een waargebeurd verhaal dat, naar mijn idee, wel een succes zou kunnen worden in Nederland.
Mijn plan was om het boek af te hebben één jaar na mijn vrijlating. Ik vertelde het tegen mede-gedetineerde, waarvan sommige ook met hun eigen boek bezig waren, en tegen het personeel, die benieuwd waren naar het resultaat en me lieten beloven dat ik het zou komen langs brengen als het af was.
Een jaar! Een leuk idee, maar totaal onhaalbaar, zo bleek. Daarover schrijf ik volgende keer verder.
Sebastiaan is ook te volgen op: Facebook.
https://rheden.nieuws.nl/column/
Het nieuws van rheden.nieuws.nl
