COLUMN – Niet lang geleden ben ik door een vriendin, Allisson, geïnterviewd, ze moest voor haar opleiding iemand interviewen en vond mijn verhaal daar interessant genoeg voor. Het moest een kort filmpje worden van maximaal vijf minuten, met daarin ook beelden van mij.
Ik stuurde haar wat oude beelden door, het nieuws stukje waarin mijn incident op TV Gelderland vermeld werd, de nacht na mijn arrestatie, dat soort dingen. Maar waar ik geen beelden van had, en wat toch een belangrijk deel van het verhaal was, was de bewuste nacht zelf. Dus besloten we een reconstructie te gaan filmen.
We spraken af voor later die avond. Haar vriend Arnoud zou erbij zijn om Mark te spelen. Mark (niet zijn echte naam) is de persoon die me die bewuste nacht lastig viel en die ik vervolgens heb aangevallen, wat me in de gevangenis deed belanden.
Ik wilde alles zo accuraat mogelijk op beeld hebben, het waren immers beelden die ik later zelf ook nog goed zou kunnen gebruiken. Dus ik trok de kleding aan die ik die avond ook aan had, voor zover ik deze nog had. Ik deed mijn haar zoals ik het in die tijd droeg. En nam een plastic mes mee en vertrok naar Arnhem.
Het was een redelijk frisse avond, lang niet zo koud als die nacht in februari 2013, maar koud genoeg dat je adem zichtbaar was. Na een overleg bij Allisson thuis vertrokken we naar de parkeerplaats naast het Paleis van Justitie, de exacte plek waar het al die jaren geleden zo enorm fout ging. Ik moet toegeven dat ik er wel een beetje met gemengde gevoelens heen liep. Vooral omdat ik de hele dag, vanaf het interview tot het heel bewust aantrekken van de exact zelfde kleding, met ‘het incident’ bezig ben geweest. En het voelde een beetje als tarten van het lot, om weer terug te gaan naar die plek en te gaan naspelen wat er die nacht was gebeurd.
Over die plek, ik ben daar uiteraard al veel vaker geweest sinds 2013. Ik ben er zelfs de eerste of tweede dag na mijn vrijlating bewust naar toe gegaan en heb even stil gestaan op de hoek waar ‘het incident’ begon. Het was natuurlijk een plek met veel nare herinneringen voor me, maar ik wilde de plek niet gaan vermijden, dit om te voorkomen dat een locatie macht over mij zou krijgen en ik er vervolgens niet meer wilde of durfde te komen.
Dus daar stonden we, met z’n drieën op de hoek van de parkeerplaats en liepen die avond scene voor scene door. Af en toe wachtend op het verkeer, dat er om 20:00 uur in de avond natuurlijk veel meer was dan om vier uur ’s nachts, die we probeerde weer te geven. De vriend van Allisson was niet zo intimiderend als Mark, maar toch speelde hij zijn rol met overgaven en waren er momenten dat het even onprettig aanvoelde om lastig gevallen te worden, juist op die plek. Maar al met al viel het me mee, ik heb geen plotse flashback gekregen en ook geen last van angst of paniek. Ik was sowieso veel drukker bezig met het nadenken over camera hoeken en continuïteit.
En zo heb ik het hele incident stap voor stap weer mogen meemaken. Lastig worden gevallen, geïntimideerd en bang worden gemaakt. Achter ‘Mark’ aan gaan en van mijn fiets vallen, (dat me ook deze keer weer een blauwe plek opleverde) en vervolgens ‘het steekincident’ na moeten spelen. Als ik het zo opschrijf klinkt het raar, dat ik dat allemaal weer bewust heb willen herbeleven. Maar ik weet waarvoor het is. En dat is om een goede reconstructie te maken en iedereen een beetje het idee te kunnen geven wat er die avond is gebeurd en hoe het voor mij voelde. Hoe het zo ver heeft kunnen komen dat ik deed wat ik heb gedaan.
Sebastiaan is ook te volgen op: Facebook.
https://rheden.nieuws.nl/column/. Het nieuws van rheden.nieuws.nl
