Serie: Noodzaak van de DierenVoedselbank, deel 4

COLUMN - In een serie van vier berichten zullen we kijken naar de functie van de Dierenvoedselbank en zullen we de verhalen lezen van enkele gebruikers, in dit vierde en laatste bericht zijn aan het woord aan Ellen en René, die door ziekte bij DBD terecht kwamen.

DIEREN - Het laatste deel uit onze reeks over de Dierenvoedselbank De Blije Dieren (DBD) en haar cliënten. Gisteren spraken we met Ellen Stam, en hoorde we hoe zij in haar huidige situatie terecht kwam en hoe belangrijk haar hond Kim voor haar in haar leven is.

Naast Ellen zit René Muller, zijn verhaal is anders maar de overeenkomsten zijn hetzelfde. Hij werkte zijn hele leven als vrachtwagenchauffeur, maar door een serie knieoperaties kwam hij thuis te zitten. Waarbij ook hij veel vrienden en familieleden uit het oog verloor. En waarna zijn hond, een vijf jaar oude Stafford, veel troost gaf.

Samen met Ellen kwam hij bij De Blije Dieren terecht.

“Ik kwam hier aanvankelijk voor wat kleding,” vertelt Ellen, “dat heb ik die dag niet meegenomen, maar zo kwamen we er wel achter dat Mo en Diana ook een Dierenvoedselbank hebben".

Maar die gevoelens, hoewel begrijpelijk, zijn bij Mo en Diana niet nodig. Beide dames kennen de situatie van hun cliënten en verheffen zichzelf niet boven de mensen die het minder hebben.

“Wij weten hoe het is,” vult Diana aan, “dus als iemand hier komt en in tranen is, dan jank je gewoon even een potje mee. Want wij weten hoe het voelt. Het is bij ons niet zo van ‘we helpen je even en dan volgende.”

zegt René, over de toewijding van Diana en Mo, “als je problemen hebt dan zien ze het gewoon. En dan zijn ze er echt voor je en dat geeft een heel goed gevoel.”

zegt Ellen, “ik werd hier met open armen ontvangen, kreeg meteen iets te drinken aangeboden. Ik kwam echt in een warm nest terecht.”

René knikt instemmend, “ je komt bij vreemde binnen, maar je hebt meer een familie gevoel dan bij je eigen familie. Dat heb ik nog nooit zo meegemaakt. Mo en Diana zijn echt mensen die het onderste uit de kan halen, en dat geeft een fijn gevoel, een dankbaar gevoel.”

Mo en Diana, twee vrouwen die het zelf niet altijd makkelijk hebben gehad en waarvan niemand zou opkijken als ze zich bij hun situatie zouden neerleggen en hun hand zouden ophouden bij de gemeente, zijn de mensen die zich met volle overgaven inzetten om andere te helpen. De dankbaarheid van mensen als Ellen en René is bijna voelbaar maar stijgt ze niet naar het hoofd.

Dit zijn mensen die niet stil gaan zitten en wachten tot iemand anders de problemen oplost, maar mensen die er werkelijk alles aan willen doen om de wereld een stukje beter te maken. Mensen die zichzelf een slag in de rondte werken zonder ook maar te denken aan een betaling voor hun diensten.

Het helpen van mensen lijkt ze voldoening genoeg te geven. En dat is wat ze doen, mensen helpen, met kleding, met speelgoed, met een luisterend oor of alleen maar met een praatje. En ze helpen de dieren van deze mensen, want als iemand niet de dupe mag worden van een slechte financiële situatie van het baasje dan is het een huisdier.

Een huisdier dat soms nog het enige zonnestraaltje in het leven van deze mensen. Mensen die niet hebben gekozen voor de situatie waar ze zich in bevinden, die niet door hun eigen schuld of keus aan de onderkant van de samenleving staan. Maar mensen die, net als iedereen, recht hebben op een gezond en gelukkig leven, die de kans moeten krijgen om uit hun slechte situatie te komen en weer moeten kunnen genieten van het leven. Iets dat door de hulp van onbaatzuchtige mensen een stapje dichterbij komt.

En er zijn bijna geen mensen voor te stellen met een groter hart dan Diana Kersbergen en Mo Mansveld.

Lees ook:

Het nieuws van rheden.nieuws.nl gemakkelijk volgen? Like dan ook onze Facebookpagina , volg ons op Twitter of LinkedIn en Instagram of krijg gratis onze dagelijkse of wekelijkse nieuwsbrief .