VELP – Bij de opening van elke nieuwe expositie in Nieuwe Ruimte worden bezoekers blootgesteld aan een, daarvoor speciaal geschreven, gedicht van René Kijne.
Kijne heeft in zijn leven gewerkt als gymnastiekleraar en pedagoog en leerde leraren vervolgens om leraar te worden. Maar dit waren slechts dingen die hij deed naast het dichten. “Het gewone werk deed ik naast het dichten,“ vertelt hij. Schrijven en dichten begon al op vroege leeftijd. “Het is begonnen toen ik vijf was,” legt Kijne uit, “op Moederdag. ‘mijn moes je bent een snoes’, dat was het. Dat was zo’n succes in de familie dat me gevraagd er ermee door te gaan.” En dat is Kijne blijven doen, hij schrijft vaak en veel waaronder wekelijks een weekgedicht en zal dit ook blijven doen. Hij werkt momenteel aan een project dat hij ‘onbegonnen werk’ noemt en waar hij tot zijn 103de levensjaar mee bezig zal zijn.
(Tekst gaat verder onder de foto)
Naast het verbale deel, de gedichten, vult Kijne deze aan met een beeldend deel. ‘Plakwerk’, naar eigen zeggen, dat hij haalt uit kranten en dat de werkelijkheid verbeeld, naast de objectiviteit van de gedichten.
Kijne draagt zijn weekgedichten aan het eind van het jaar op als een jaargedicht dat ongeveer tweeënzestig en een halve minuut duurt. Of zo lang het publiek wakker kan blijven. “Je valt vanzelf in slaap,” zegt Kijne. “Degene die nog wakker zijn hebben het niet begrepen, die zitten nog steeds te denken ‘wat heeft ie nou in godsnaam gezegd?” Teveel nadenken blijkt niet te zijn wat men moet doen. “Dat is het domste wat je kan doen als je naar een dichter luistert, je moet gewoon aannemen wat hij zegt.”
Kijk voor meer informatie over De nieuwe Ruimte op: www.nieuwe-ruimte.nl.
