Serie: Noodzaak van de DierenVoedselbank, deel 3

COLUMN - In een serie van vier berichten zullen we kijken naar de functie van de Dierenvoedselbank en zullen we de verhalen lezen van enkele gebruikers, in dit derde bericht is het woord aan Ellen Span, door ziekte genoodzaakt aan te kloppen bij DBD.

DIEREN - We leven in een tijd dat het imago dat mensen willen uitstralen belangrijker dan ooit is. Sites als Facebook zijn de etalage geworden van ons succesvolle en vooral gelukkige leven. De kiekjes met de kinderen moeten er prominent op, net als de adembenemende vakantie foto’s en een mooi opgemaakt bord eten in het restaurant.

Maar wat als je leven nu niet zo zonnig is, en de nood zo hoog dat je het alleen niet meer redt? Welke drempel houdt je dan tegen om hulp te vragen?

Ellen heeft gewerkt als dierenarts assistente maar moest vanwege een darmaandoening stoppen. “Ik heb vorig jaar veertien operaties gehad,” legt ze uit, “en ik zit nu nog op twee operaties te wachten. Ik ben volledig afgekeurd en gebruik veel medicatie. Ik zit nu aan 300mg morfine.”

Het is niet moeilijk voor te stellen dat het niet makkelijk is om van een goede baan ineens in de ziektewet te zitten, en daarbij ook nog eens veel geld kwijt te zijn aan medicijnen die niet door het ziekenfonds vergoed worden. Medicijnen die nodig zijn, maar ook erg verslavend en die Ellen niet meer in staat stellen haar werk uit te voeren.

Ellen is een van de vele mensen die in een isolement dreigde te raken nadat haar ziekte ervoor zorgde dat ze niet meer actief deel kon nemen aan de samenleving.

vertelt ze, “maar mensen oordelen wel. Veel vrienden verlies je omdat je niet meer mee kan doen. Ik kan niet meer mee uitgaan, of een heel weekend doorhalen. En ook heb ik het geld er simpelweg niet voor.”

“Kim is mijn hele wereld,” antwoordt Ellen zonder enige twijfel op de vraag wat haar hond voor haar betekent.

Kim, een kruising van een Bouvier en een Windhond, was een straathond in Roemenië. Negen jaar geleden werkte Ellen daar mee aan een project om straathonden te steriliseren en castreren en vond ze Kim als puppy, naast haar dode moeder.

Na weken voor het hondje te hebben gezorgd was het bijna ondenkbaar om haar alleen achter te laten in Roemenië en zo ging Kim met Ellen mee naar Nederland. Jaren leefde mens en dier samen en waren er geen problemen, totdat Ellen ziek werd en het kopen van dierenvoer ineens wel een probleem werd.

“Ik zit onder medisch bewind,” legt Ellen uit, “en heb niet meer dan twintig euro per week, waar ook nog eens de medicijnen vanaf moeten. Dan hou je weinig over. Het was vaak de keus ‘ik eten of voer kopen voor Kim’. Nou, dan is de keus makkelijk, dan eet ik maar niet, want die hond gaat voor.”

Een veel gehoord punt van kritiek is ‘als je geen dier kan betalen dan moet je hem niet nemen.’ Waarbij het dan vaak niet van belang lijkt of een dier er al voor de problemen was of niet.

“Ik hoor dat heel vaak,” zegt Ellen met een zucht. “Ik heb voor deze hond gekozen voordat ik in deze situatie terecht kwam, dus dan maar zelf minder eten maar die hond blijft. Kim is mijn alles, als ik haar niet had kwam ik op de slechte dagen mijn bed niet eens uit.

Je hebt altijd iemand in huis om tegen te praten. Bovendien helpt ze me, ze kan beneden mijn medicijnen pakken als ik op bed lig.” Het mag duidelijk zijn dat Kim voor Ellen dus meer is dan alleen gezelschap, ze heeft van haar huisdier een hulphond gemaakt die essentiële hulp geeft.

Dit wist Ellen zo’n twee jaar vol te houden, tot ze bij toeval bij De Blije Dieren terecht kwam.

Lees morgen verder om er achter te komen wat DBD voor Ellen betekent en hoor ook het verhaal van René Muller, die net als Ellen afhankelijk is van de Dierenvoedselbank en inmiddels deel van de familie is geworden..

Lees ook:

Het nieuws van rheden.nieuws.nl gemakkelijk volgen? Like dan ook onze Facebookpagina , volg ons op Twitter of LinkedIn en Instagram of krijg gratis onze dagelijkse of wekelijkse nieuwsbrief .