Column De Buurtfilosoof; Dieren

COLUMN - Om alle misverstanden te voorkomen lijkt het mij verstandig om op deze plaats even duidelijk aan te geven dat dit een gewone, reguliere column is. Zeer onlangs kon u namelijk kennis maken met de zogenaamde inhaalcolumn en het zou jammer zijn als,

ooit in de toekomst, een paar historisch letterkundigen zich in een debat zouden moeten storten ten einde de vraag te beantwoorden, of mijn achtenzestigste column een gewone, dan wel een inhaalcolumn is.

Voor de redactie is deze kennis ook handig om alles goed bij te kunnen houden. De gemiddelde lezer heeft gelukkig minder met dit soort problemen te maken en is vooral benieuwd of het niet te diepzinnig wordt, of het voldoende humor bevat en vooral of Petra van Wingerden nog genoemd zal worden.

Wat dit laatste betreft moet ik u deze keer helaas teleurstellen.

Nu vraagt u zich af welke kant het op zal gaan met deze column. Het antwoord is erg eenvoudig: het oosten. Wie geboren en getogen is in Velp, zoals ik, heeft nu eenmaal een bijzondere kijk op de wereld. Zoals we weten is Velp een satelliet van Arnhem en de blik is dus gericht op het westen, want daar ligt, zoals dat bij ons thuis genoemd werd, “De stad”.

Wie zijn wortels in heeft Velp en wel eens een column schrijft, realiseert zich dat Velp echt een literatuurdorp is. De boekhandel was op het journaal en laten we Jan Siebelink en John Jansen van Galen niet vergeten. Ook collega Marcel van Roosmalen, die overigens weer bezoek heeft gehad van de ooievaar, schrijft regelmatig over het boeiende karakter van Velp en haar inwoners.

Als kleuter dacht ik ook al graag over de dingen na en vermoedde dat er in oostelijke richting toch ook een wereld zou moeten zijn. Mijn grootvader, die elke week de boodschappen bezorgde bij boer Nieuwenhuis, had het wel eens over Worth Rheden. Dat was nog verder weg en daarna “wordt” het dus geheel volgens de wetten der kinderlijke taalkundige logica: Rheden.

Het werd pas echt spannend toen ik een keer met mijn moeder op bezoek ging bij haar tante in Dieren. We gingen met zo’n mooie gele bus van de GTW op weg naar het onbekende. Van de terugweg herinner ik mij nog de archaïsche sfeer; in de ondergaande zon reden we door een tunnel van bomen tussen Ellecom en De Steeg weer huiswaarts. Van het bezoek aan de familie, die woonde in de Kerkstraat, kan ik mij verder niet zo veel herinneren.

Ik weet nog wel dat ik met een nichtje naar de sluis mocht wandelen. De Zutphensestraatweg leek eindeloos, maar eindelijk was daar het water, de boten en de overkant. Voorbij het kanaal begon het grote onbekende. Toen wij begin jaren zeventig naar een nieuwbouwwijk in Dieren gingen verhuizen, had ik echt het gevoel dat we voortaan nabij het einde van de wereld zouden wonen.

Ik had er voor gekozen om per fiets te gaan. Van Velp naar Dieren viel het nog wel mee, maar de voor mij onbekende Harderwijkerweg leek eindeloos. De zijstraten leidden nog naar niets en de bebouwing was mij vreemd. Daar woonden vreemde mensen gebeurden vast rare dingen.

Gelukkig weet ik nu dat “het” tegenwoordig toch meestal in Dieren gebeurd. Haar inwoners doen vreselijk hun best om de legendarische Daan Modderman naar de kroon de steken, maar het is slechts weinigen gegeven om met je eigen begrafenis de landelijke televisie te halen.

Dierenaren doen volgens de laatste berichten de gekste dingen om op te vallen. Collin van Moerkerk droomt van meedoen aan “Expeditie Robinson” en de heren Jos Spanbroek en Youp Cretier doen mee met het programma “Geloof en een Hoop Liefde” . Daarom geloven wij dat de wonderlijkste doe- en ontdekplek van Nederland nergens op lijkt en hopen wij dat Domein Hof te Dieren meer is dan een hobby.

Met liefde kan ik u toevertrouwen dat ik ooit zowel Engelsman als Duitser was in een speelfilm, dat ik voor televisie geïnterviewd ben door Maartje van Weegen en dat ik live voor Radio 4 met vier andere zangers een Madrigaal van Carlo Gesualdo da Venosa heb gezongen.

Dit alles valt natuurlijk geheel in het niet bij het schrijven van columns voor rheden.nieuws.nl.