Coronaverhalen van inwoners Rheden en Rozendaal: Deze week: Sonja Kapel (70), Dieren

Corona kwam van alle kanten en raakte ons aan alle kanten. Hoe ging het met u in coronatijd? De komende weken leest u op rheden.nieuws.nl de verhalen van inwoners van Rheden en Rozendaal. Later dit jaar worden deze en meer verhalen gebundeld in een boek.

‘Ik ben gewend om zestig, zeventig uur per week met de speeltuin bezig te zijn. Samen met Berry doe ik de financiële administratie en ik ben verantwoordelijk voor de vrijwilligers. Dat viel ineens allemaal weg. Toen ben ik maar hier aan tafel alle nieuwe ledenpasjes gaan maken. Af en toe liepen we naar de speeltuin om te checken of er gekke dingen waren. We lieten het water even doorlopen, ruimden wat kasten op. De speeltuin is een openbare voorziening en moest ook weken dicht. Achteraf begrepen we dat we, volgens de richtlijnen, open hadden kunnen blijven! Dat vond ik zo frustrerend om te horen. De regels en richtlijnen waren onduidelijk, er is niet goed gecommuniceerd. Maar ik weet hoe belangrijk deze speeltuin is voor veel gezinnen… We zijn de spil van de samenleving. Ik heb me heel druk gemaakt over de kinderen. Niet iedereen heeft het goed thuis. Het is zo belangrijk dat kinderen altijd ergens terecht kunnen. Op een gegeven moment mochten de kinderen wel weer komen, maar de ouders niet. Maar kinderen van vier jaar laat je toch niet alleen spelen? Toen gingen we maar weer helemaal dicht. Spelen is een uitlaatklep. Het is ook goed voor de opvoeding. Hier leren kinderen delen, behulpzaam zijn, om te gaan met kinderen met ADHD of met een fysieke beperking. Verschillen tussen mensen? Ouders hebben er een grote mond over, maar kinderen niet. Bij ruziënde kinderen zeg ik vaak: “Ze maken over de hele wereld ruzie. Op die wereld is één plek waar geen ruzie wordt gemaakt.” “Dat is zeker de speeltuin?” zeggen ze dan zelf al.

Toen we in de zomer van 2021 weer open mochten, vroegen we alle bezoekers de handen te desinfecteren. Niet iedereen wilde dat. Sommigen gingen te keer! Ik zei dan dat ze twee dingen konden doen: of hier wachten op de boa’s die ik ging bellen, of naar een plek gaan waar ze zich aan hun eigen regels konden houden. Er werd regelmatig gecontroleerd. Als wij en onze bezoekers niet alle regels volgden, konden we zo weer dicht! Door mijn gezondheid ben ik sowieso fanatiek. Ik wil nog steeds elk risico uitsluiten. Sommigen vinden dat ik overdrijf. Dan hoor ik “Kom op, Son. Er is nu toch niets meer aan de hand?” Maar dat is niet waar. Corona is nog steeds niet weg. Ik ben longpatiënt en moet alles vermijden wat er te vermijden valt. Nog steeds. Mijn man Berry en ik passen twee keer per week op onze kleinkinderen. Als ze maar een beetje verkouden zijn, komen ze niet. Ik heb vijf vaccinaties gehad. Berry wilde de laatste prik eigenlijk niet meer nemen, maar toen heb ik gezegd: doe het dan voor mij. In het begin, toen nog niemand was gevaccineerd, stonden de kleinkinderen hier achter op de parkeerplaats. Ik deed pakjes drinken in de lift en dat pakten zij er beneden uit. Als ze boodschappen voor ons hadden gedaan, zetten zij de tassen in de lift naar boven. De kinderen daar beneden en wij hier op de balustrade. Zo konden we een beetje met elkaar praten.

Corona heeft me alerter gemaakt. Als een van de vrijwilligers verkouden is, mag ‘ie niet komen van mij. Ik ben een van de oudjes, dat weet ik wel. En “de oudjes moeten eerst”. Dat is vaak gezegd tijdens corona. Ja, hou dat maar lekker voor je, denk ik dan. Oudjes hebben ook recht van leven. Ik ben nu heel druk met het versturen van de ledenbrief. Mensen die door corona hun baan zijn verloren, of langdurig ziek zijn geworden, komen nu in de problemen. Ook mensen met een koopwoning. Daar schamen ze zich voor en zo ontstaat “stille armoede”. In de ledenbrief schrijf ik dat niemand zich hoeft te schamen en dat wij helpen waar het kan. Corona staat voor mij sowieso in het teken van “helpen”. Berry en ik deden om 7.00 uur ‘s morgens boodschappen, tijdens het ouderenuurtje in de supermarkt. Ik vond dat fantastisch! Ik ben een vroege vogel en alle schappen lagen op dat tijdstip lekker vol. Vaak deden we ook boodschappen voor anderen. Waar we konden, hielpen we. Corona gaf me een gevoel van saamhorigheid. Het voelde voor mij alsof we één front vormden. Los van de mensen die in complottheorieën geloofden, die theorieën moet je loslaten, merkte ik dat we nader tot elkaar kwamen.’

De verhalen zijn opgetekend door schrijfster Maaike Kuyvenhoven. Mag zij u ook interviewen? Neem dan contact op via [email protected] .

Lees ook:

Het nieuws van rheden.nieuws.nl gemakkelijk volgen? Like dan ook onze Facebookpagina , volg ons op Twitter of LinkedIn en Instagram of krijg gratis onze dagelijkse of wekelijkse nieuwsbrief . Adverteren op rheden.nieuws.nl bel dan: Dolf Verschuren voor de prijzen en mogelijkheden 06 – 4025 3846.