Coronaverhalen van inwoners Rheden en Rozendaal

Corona kwam van alle kanten en raakte ons aan alle kanten. Hoe ging het met u in coronatijd? Welk moment staat u het meeste bij en wat heeft corona in uw leven (voor altijd) veranderd? De komende weken leest u op rheden.nieuws.nl de verhalen van inwoners van Rheden en Rozendaal.

‘Het moment dat ik hoorde dat er in China een man van 39 was overleden, schrok ik erg. Het kan wel eens helemaal uit de hand lopen, dacht ik. Corona kwam als een golf op ons af. Ik zei tegen mijn man: “Straks zitten de katten zonder verzorging”. Ik zing in een koor. In maart 2020 was er een groot koorevent met 60, 70 mensen. Ik was bang voor corona, maar wilde geen spelbreker zijn. Niemand had het over corona. Dat verbaasde me.

Het event werd niet afgezegd en ik was erbij. We stonden schouder aan schouder op een veel te klein podium. Ik probeerde de hele tijd tussendoor mijn handen te wassen, maar daarvoor moest ik me eerst een weg banen door die mensenmassa. Dat schoot ook niet op. Een week later was ik ziek. Hele hoge koorts, hoofdpijn. Mijn lichaam was aan het strijden tegen een onbekend virus, dat merkte ik wel. Ik had ook geen reuk of smaak. Niemand wist toen nog dat dit ook bij corona hoorde, maar door mijn andere klachten wist ik: ik heb het. Ik werd beter en daarna was mijn angst voor corona weg. Ik heb het gehad en heb het overleefd.

Toen ben ik eten in gaan slaan. Als mijn man ziek zou worden, zou ik ook de deur niet uit mogen. Dus ik moest continu grote voorraden in huis hebben, dacht ik. Die producten gingen natuurlijk over de datum. Onze dochter woont op kamers in Nijmegen. Haar huisgenoten gingen naar huis. Dat deed zij toen ook maar, anders zat ze daar alleen. Als ik ging wandelen met mijn man, volgde zij op haar skeelers op een paar meter afstand.

Op een dag liepen we met z’n drieën op de Kerkallee. Een politieauto reed door de straat en minderde vaart. Toen ze ons langzaam passeerden, keken de agenten ons onderzoekend aan. Dat voelde heel vervelend. Mijn gevoel van angst voor corona sloeg langzaam om in irritatie. Ik draag een bril en die besloeg door mijn mondkapje. Daardoor zag ik niks meer. Om het veiliger te maken voor een ander, werd het voor mij onveiliger. Op de sportschool ontdekte ik die plastic schermen die je voor je gezicht kon dragen, die waren fijn. Maar na twee weken werden ze verboden. Ik ben toen zelf mondkapjes gaan maken waar links en rechts lucht uit kon ontsnappen. Geen idee of het veilig was, maar mijn bril besloeg niet meer. Ik heb lang gezocht naar stof met afbeeldingen van virusdeeltjes, maar die heb ik nooit gevonden.

Mijn irritatie verschoof langzaam naar boosheid. De avondklok vond ik verschrikkelijk. Ik voelde me opgesloten. Normaal ga ik nooit ’s avonds weg, maar nu werd ik helemaal onrustig. Ik vond het ook zo zinloos. Waarom zou ik niet een ommetje kunnen maken in een rustig dorp waar toch alles dicht is? Er werd een proces aangespannen tegen de staat omdat de maatregel onrechtmatig zou zijn. De overheid werd in het ongelijk gesteld en de avondklok werd afgeschaft. Al duurde dat maar kort. Maar die avond stond ik klaar bij de achterdeur, met m’n jas al aan. Ik deed de deur open, de regen sloeg in m’n gezicht. Waarom dóe ik dit, dacht ik. Ik wou gewoon een statement maken. Zo hoog zat mijn frustratie.

Voor de zomer van 2020 hadden we vliegtickets naar New York gekocht. Pas heel laat werd die reis door de vliegtuigmaatschappij gecanceld. Daar waren wij wel blij mee. In New York was het een drama door corona. Daar wilden we echt niet heen. Nu kregen we tenminste ons geld van de tickets terug. In plaats van Amerika zijn we naar Terschelling gegaan.

We hebben genoten. Restaurants moesten we reserveren. Daar hadden we vaak geen zin in, we probeerden soms gewoon of we toch naar binnen konden. Na een van onze terrasbezoekjes liep ik naar binnen om te betalen. Een ober liep langs. Hij nieste. Niet in zijn elleboog want hij had op beide handen een vol dienblad. Ik peerde die zaak weer uit en vroeg me buiten af hoe lang het zou duren voordat die druppeltjes, die aerosolen, neergedaald waren. Toen ik uiteindelijk had betaald, zei mijn man: “Wat bleef je lang weg”. “Ja”, mompelde ik, “er gebeurde iets onderweg”.

Wat ik heel handig vond, was het winkelen op reservering, bij de tweede of derde coronagolf. Je had de hele winkel voor jezelf! In de periode dat de winkels volledig dicht waren, greep ik regelmatig mis thuis. Ik had viltjes nodig voor onder de stoelen, de tl-buis ging stuk, ik wilde graag sloffen en een warme trui. De Trekpleister was wel open, kocht ik daar maar een trui. Op een gegeven moment had de Gelderse IJzerhandel in de hoofdstraat buiten een balie gezet. Daar kon je je bestelling plaatsen. De tl-buis die ik nodig had, kregen ze maar niet binnen. Er begon in die tijd ook een tekort te komen aan dingen.

Ook zo’n typisch corona-beeld: de wasinstallatie voor winkelwagentjes. En de sigarenboer die buiten op een tafel een bak kerstkaarten had staan met een spaarvarken ernaast om het geld in te doen. Kon je tenminste kerstkaarten versturen. Ik herinner me nog erg goed het eerste kopje koffie dat wij dronken op een terras in Rheden, toen álles weer open mocht en we langzaam terug gingen naar “normaal”. Dat vond ik zo’n bevrijdend moment. Wat ik door corona altijd anders zal doen: begroeten. Ik ga nooit meer knuffelen op verjaardagen. Ik doe gewoon mijn vuist naar voren, dan weet iedereen hoe laat het is.’

De verhalen zijn opgetekend door schrijfster Maaike Kuyvenhoven. Mag zij u ook interviewen? Neem dan contact op via [email protected] .

Lees ook:

Het nieuws van rheden.nieuws.nl gemakkelijk volgen? Like dan ook onze Facebookpagina , volg ons op Twitter of LinkedIn en Instagram of krijg gratis onze dagelijkse of wekelijkse nieuwsbrief . Adverteren op rheden.nieuws.nl bel dan: Dolf Verschuren voor de prijzen en mogelijkheden 06 – 4025 3846.