Coronaverhalen van inwoners Rheden en Rozendaal: Deze week: Esther Hillen (48), Dieren

Corona kwam van alle kanten en raakte ons aan alle kanten. Hoe ging het met u in coronatijd? De komende tijd leest u op rheden.nieuws.nl de verhalen van inwoners van Rheden en Rozendaal.Later dit jaar worden deze en meer verhalen gebundeld in een boek.

Ze kreeg corona in december 2020, was een week thuis en twee jaar (!) moe. Inmiddels gaat het stukken beter met haar, al kan ze nog steeds niet haar lievelingssport uitoefenen: volleyballen. Dat kost nog teveel energie. Als ondersteuningscoördinator van Het Rhedens in Dieren, ziet Esther dagelijks wat de impact van corona is op de leerlingen. ‘Veel kinderen lopen tegen psychische problemen aan’.

‘We dachten dat onze jongste zoon corona had. Hij zei dat de melk anders smaakte en een vriendje van hem had corona. Dus ik voelde ‘m al aan komen. We lieten ons voor de zekerheid allemaal testen. Was ik de enige die positief was! Ik schrok, vroeg me af wat er te gebeuren stond. Ik ben direct op zolder in isolatie gegaan. Mijn bordje eten werd voor de deur gezet. M’n man ging dezelfde middag voor twee weken boodschappen doen, nu hij nog negatief testte. Binnen twee dagen waren hij en onze kinderen ook positief. Eigenlijk hadden we daar mazzel mee: we hebben een week met elkaar binnen gezeten, daarna was het klaar.

Ik heb verhalen gehoord van gezinnen die elkaar afwisselden met corona waardoor het hele gezin wekenlang binnen zat. Hoewel ik niet echt ziek werd, was ik wel moe en bleef ik nog heel lang moe. Ik ging naar mijn werk, kwam thuis en liep direct door naar mijn bed. Ik ging met die moeheid naar de dokter en werd onderzocht, maar ze vonden niks. In die fase van de pandemie, december 2020, was het advies: als je na corona tegen je grens aanloopt, ga er dan vooral overheen. Een paar maanden later werd duidelijk dat dit niet de weg was en werden we juist gemaand het rustig aan te doen. Ik kon trouwens ook niet anders.Die moeheid heeft twee jaar geduurd. Nu gaat het gelukkig beter.

Op het moment dat het hele gezin weer naar buiten mocht, zaten de scholen in de tweede lockdown. Maar als ondersteuningscoördinator ging ik wel naar school. We vingen hier dagelijks 64 kinderen op. Dat waren vaak leerlingen die in de jeugdhulpverlening zaten of op een andere manier al in een zorgtraject zaten. Tijdens de eerste lockdown in juni 2020 vingen we 23 leerlingen op, een stuk minder dus. Maar met deze tweede lockdown bleek het echt nodig om “breder” uit te nodigen. De verschillen tussen de kinderen zijn groot. De een zit met vijf broertjes en zusjes aan de keukentafel en moet z’n wifi delen met heel veel anderen, de ander heeft bijna een huis voor zich alleen. Bij de een hangt er een harmonieuze sfeer, bij de ander is er veel en soms verdrietig gedoe.

Kinderen met ADD en ADHD: zij kwamen ook naar school. Kinderen die in de hulpverlening zaten, hadden juist nu hun hulpverlener hard nodig. Dus ik heb de hulpverleners naar school gehaald. Op afstand kon hij met de leerlingen praten en oefeningen doen. Alle leerlingen die we uitnodigden, kwamen. Dat zegt toch alles? De kinderen volgden op school ook “gewoon” de online lessen. Ik ontdekte dat sommige leerlingen niet door hadden hoe de software werkte. Een voorbeeld: we gebruikten het programma Classroom. Docenten hadden tabbladen gemaakt met een planning voor de hele week… Dat was allemaal goed voorbereid en uitgewerkt. Maar sommigen kinderen hadden dat dus niet door en misten heel veel ondersteuning.

Docenten zagen via hun scherm dat het ene kind achter z’n bureau zat en de ander in bed lag. Weer anderen logden helemaal niet in. We hebben als school van begin af aan ons uiterste best gedaan om alle kinderen in beeld te houden. Als er een kind niet online was, belde de mentor/coach op om te vragen hoe het ging en waarom hij/zij niet in de les zat. Sommige ouders belden ons wanhopig:“Mijn kind doet niets aan school, wat moet ik doen?”Of“M’n dochter zit als een zombie achter haar scherm”. Ik hoorde van een moeder dat haar zoon z’n chromebook naar beneden had gegooid, kon ‘ie ook niet meer inloggen…

Ik begrijp dat wel. School is superbelangrijk voor kinderen. Gezien worden door de docent. Het contact met andere leerlingen. Het met elkaar goed hebben, met elkaar leren en lol maken. Door met elkaar te appen tijdens een online les, ontstond er op een andere manier wel iets van een klassensfeer. Ik zag mijn eigen kinderen, toen 14 en 16, achter hun laptop zitten en terwijl ze de les volgden, appten ze met hun vrienden: “Weet jij wat ze bedoelt met vraag 2? Wie gaat het vragen?”. Maar je hebt live contact nodig om te groeien. Door met elkaar om te gaan, leer je. Hoe belangrijk dat live contact is, merken we eigenlijk nu pas echt, na corona: de sociale vaardigheden ontbreken. Binnenkomen, groeten, elkaar even aankijken: we moeten het de leerlingen opnieuw leren. We moeten weer terug naar “normaal”.

Maar wat is normaal, als je alleen thuis zit en alle tijd hebt om programma’s als Ex on the beach, Temptation Island en allerlei filmpjes op TikTok te kijken. Wat in die series te zien is, is voor hen normaal, maar dat is het natuurlijk niet. Natuurlijk kijken alle tieners naar programma’s als dit en gedragen veel pubers zich asociaal, dat hoort nou eenmaal bij die fase, maar ik werk al heel lang op deze school en ik zie dat de omgangsvormen minder zijn geworden door corona. Door corona hebben we twee jaar lang de leerlingen geen extra dingen kunnen geven als voorlichting over jeugdcriminaliteit door bureau HALT, of trainingen rondom social media. Het is allemaal verklaarbaar… Wat ook opvallend is: twee jaar geleden was de school bijna rookvrij. Nu is roken, inclusief vapen, weer helemaal terug. En in de tijd dat de cafés dicht waren, hebben jongeren hun eigen cafés gemaakt, zonder toezicht…

Terug naar “normaal” dus. We hebben op school de telefoontas ingevoerd: bij het binnenlopen van het lokaal, stop je je telefoon in de telefoontas. En verder proberen we aan te sluiten bij wat de kinderen nodig hebben. De ene leerling stelt heel veel vragen. De ander is stil en duikt in z’n hoofd, de volgende schreeuwt. We hebben leerlingen die met stoelen gooien en daarmee roepen “Zie mij, hoor mij”. Wij hebben als school gekozen om in te zetten op het inhalen van de didactische achterstand. Het schoolwerk. Maar daarmee blijft het pedagogische stuk wel onderbelicht. Het zou goed zijn als we meer jongerenwerkers in school halen.

Dat het pedagogische stuk echt aandacht nodig heeft, merk ik aan twee dingen: het aantal leerlingen dat helemaal niet meer naar school komt, de zogenoemde “thuiszitters”, is verviervoudigd. En in de twaalf jaar dat ik nu dit werk doe, heb ik twee keer te maken gehad met een leerling die geprobeerd had suïcide te plegen. In de eerste vier maanden van dit schooljaar, 2022-2023, zijn dat er al drie. Meer kinderen lopen tegen psychische problemen aan. We roeien met de riemen die we hebben. Wat ik gelukkig ook merk: de eersteklassers die dit jaar zijn gestart, voelen wel echt als eersteklassers. Bij hen voel ik geen extra spanning of gebrek aan sociale vaardigheden. Dus het komt goed.’

De verhalen zijn opgetekend door schrijfster Maaike Kuyvenhoven. Mag zij u ook interviewen? Neem dan contact op via [email protected] .

In dit boek willen de makers foto’s opnemen die u als inwoner van Rheden of Rozendaal heeft gemaakt van typische taferelen en situaties tijdens de pandemie. Zoals het vieren van een feestje buiten, op afstand van elkaar, in plaats van binnen. Elkaar begroeten via het raam. Mondkapjes aan de kapstok, etc. Ze zijn op zoek naar uw foto! Heeft u een typische coronafoto die niet in het boek mag ontbreken , mail deze dan ook naar: [email protected] .

Lees ook:

Het nieuws van rheden.nieuws.nl gemakkelijk volgen? Like dan ook onze Facebookpagina , volg ons op Twitter of LinkedIn en Instagram of krijg gratis onze dagelijkse of wekelijkse nieuwsbrief . Adverteren op rheden.nieuws.nl bel dan: Dolf Verschuren voor de prijzen en mogelijkheden 06 – 4025 3846.